نشست علمی «ارتباطات میان‌فردی در سیره امیرالمومنین(ع)» ویژه هفته پژوهش در دانشگاه باقرالعلوم(ع) به صورت حضوری و برخط برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی دانشگاه باقرالعلوم(ع)، در این نشست که به همت معاونت پژوهش دانشگاه باقرالعلوم(ع)، برگزار شد سید آیت الله‌احمدی ارتباط میان‌فردی را به عنوان راهی برای تعامل و تبادل اندیشه و مناسبات اجتماعی دانست و خاطرنشان کرد: ارتباط میان‌فردی بستر اصلی شکل‌گیری هویت جمعی است و باعث قوام جوامع می‌شود. اگر یک سویِ این فرایند ارتباطی دارای ویژگی برجسته باشد، این ارتباط معنا و مفهوم بیشتری خواهد داشت، مانند دوره تاریخی عصر امامت امیرمومنان علی(ع) که به علم و عدالت شناخته شده است.
وی در ادامه به بیان چالش‌های موجود در زمانه امیرالمومنین(ع) پرداخت و گفت: دوران امامت امیرالمومنین علی(ع) مصادف با حوادث و وقایع مهمی در تاریخ اسلام است که از منظر ارتباطات به ویژه چالش‌های ارتباطی میان‌فردی بسیار حائز اهمیت است. مراد از چالش در بحث ارتباطات میان‌فردی شامل همه مسائلی است که رابطه بین دو فرد را تحت تاثیر قرار داده و با مشکلی مواجه می‌سازد.
الله احمدی افزود: شناسائی راهکارهای امام در مواجهه با چالش¬های ¬ارتباطی عصر امامت خود می‌تواند نقش موثری در مطالعات اجتماعی ایفا کند. ما می‌توانیم از نگاه برون دینی، رفتار آن حضرت را به عنوان حاکمی زیرک و کاردان، بررسی کرده و به تحلیل عملکرد ایشان در حوزه ارتباط فردی بپردازیم و راهکارهای آن حضرت در مواجهه با چالش‌های ارتباطی میان‌فردی خود در عصر امامت را بررسی کنیم.
وی با اشاره به ارتباطات میان‌فردی امام علی(ع) گفت: اصول حاکم بر ارتباطات میان‌فردی امام علی(ع) را می‌توان در چهار بعد «سیاسی، اجتماعی»، «فرهنگی»، «اقتصادی » و «نظامی» تبیین کرد.
این استاد دانشگاه به تشریح ابعاد ارتباطات میان‌فردی امام علی(ع) پرداخت و گفت: در بعد سیاسی، اجتماعی رفتار و روابط حضرت بر اصول ارزشی تکلیف گرایی، ارزش مداری، آزادی سیاسی، شایسته سالاری، تنبیه و مجازات، مشورت، مصلحت سنجی و در بعد فرهنگی بر اصول: معاد باوری، مردم داری، شفافیت، قانون مداری، اخلاق مداری، تغافل، الگودهی، انتقاد پذیری استوار است.
وی افزود: ارتباطات میان‌فردی حضرت در بعد اقتصادی عمدتا بر اصول: مراقبت و نظارت، عدالت محوری و قانون مداری و در بعد نظامی بر اصول: هدف مندی، ایثار، اطاعت پذیری بنا شده اند.
الله‌احمدی در خصوص سیره امیرالمومنین(ع) در مواجهه با مخالفان گفت: حضرت علی (ع) بر این باور بود که مدارا با مخالفان، از تندی آنان می‌کاهد و زمینه جوسازی را از آنان سلب می‌کند. آن حضرت حتی زمینه انتقاد را فراهم می‌نمود، تا انتقادها به قیام مسلّحانه تبدیل نشود و جواب منتقدان را با دلیل و مدرک می‌داد. در صورتی که مخالفان، امنیت جامعه را به خطر نمی‌انداختند، با آنان برخورد نمی‌کرد و حتی دشنام‌های آنان را تحمّل کرده و حقوقشان را از بیت المال قطع نمی‌کرد.
وی در خصوص برخورد امیرالمومنین(ع) با قاعدین و ساکتین گفت: بر اساس سیره امیرالمومنین (ع) قاعدین و ساکتین در فتنه صلاحیت پذیرش مسئولیت و مشورت ندارند، آن حضرت هرگز به آنان مسئولیتی پیشنهادی نداد و آنان را طرف مشورت قرار نداد. زیرا وضعیت چنین افرادی از دو حالت خارج نیست؛ یا قعود آنان از سر حیرت و تردید است که در این صورت در سایر مسائل نیز امکان تردید و رای ناصواب از آنان بعید نیست، یا اینکه قعودشان از سر عافیت و منفعت طلبی است که در این صورت خیانتکار بوده و قابل اعتماد نیستند.
