دانشگاه شریف یکی از نهادهای پیشرو برای انجام فعالیتهای سیاسی دانشجویان بود
در آن سالها جو سیاسی در دانشگاه حاکم بود. دانشجویان بیشتر از موارد درسی و تخصصی به مباحث غیر درسی مانند شعر و ادبیات و مطالعه کتاب های سیاسی می پرداختند. بدلیل اعتصابات دانشجویی و برگزار نشدن کلاس های درس، ما مواجه با تعطیلی دانشگاه در بعضی ترم ها بودیم. این امر فرصتی بود برای مطالعات و فعالیت های بیشتر و هم چنین طولانی شدن دوره تحصیلی دانشجویان به ۵ سال و حتی بیشتر. البته من جزو آن گروه معدود دانشجویان ورودی دوره هشتم بودم که توانستم پس از ۵ سال با رتبه خوب در تابستان ۵۷ از دانشگاه شریف فارغ التحصیل شوم.
سال ۱۳۵۷ کشور دراوج اعتصابات و در آستانه ی انقلاب بود و طبیعتاً دانشگاه شریف به عنوان یکی از نهادهای پیشرو، محل فعالیت گروه های بسیار دانشجویی با گرایش ها و مرام های مختلف بود که همگی یک هدف و آن هم سرنگونی شاه را دنبال می کردند. این هدف مشترک باعث شده بود که جو صمیمی بین اساتید و دانشجویان حاکم شود و بیشتر صحبت ها در فضاهای داخل دانشگاه اجتماعی سیاسی باشد تا علمی تخصصی. تمرکز علمی و حفظ جو دانشگاهی در فضای شلوغ و به شدت سیاسی، ساده نبود تا بالاخره زمستان ۱۳۵۷ و انقلاب را پشت سر گذاشتیم. چند ماه بعد از انقلاب، در ترم دوم جو سیاسی صمیمی تغییر کرد و اختلاف مرام ها، گروه ها و تشکل ها را از هم جدا کرده بود. کمتر از مسائل علمی در دانشگاه صحبت می شد و جریانات سیاسی بیرون دانشگاه به دنبال یارگیری در داخل دانشگاهها بودند، تا این که با هدف انقلاب فرهنگی و بازنگری سیستم آموزشی، دانشگاه ها تعطیل شدند.
