سلام بر لب های رسول الله که میلاد تو را به درگاه پروردگار، سبحه گفت و نام یگانه ات را از جبرئیل گرفت و در گوش عصمتت زمزمه کرد! سلام بر لبخند سرافراز علی(ع)، که در طلوع تو اتفاق افتاد! سلام بر تو،
امام
پس از علی(ع)! سلام بر تو، شباهت بی شائبه محمدی! و سلام بر تو اقیانوس کرامت و سخاوت!
در نیمه ماه رمضان سوم هجری، اولین فرزند علی(ع) و فاطمه(س) به دنیا آمد. پس از ولادت، نامگذاری از جانب مادر به پدر، و از پدر به رسول خدا محول شد و آن حضرت هم به انتظار نامگذاری پروردگار ماند. تا اینکه جبرئیل، امین وحی، فرود آمد و گفت: «خدایت سلام می‌رساند و می‌گوید چون علی برای تو همانند هارون برای موسی است، نام فرزندش را نام فرزند حضرت هارون (ع) یعنی شبر قرار ده!» رسول خدا(ص) فرمود: زبان من عربی است و شبر، عبری است. جبرئیل گفت: شبر در زبان عرب به معنای«
حسن
» است.» به این ترتیب، آن کودک بزرگوار،
حسن
نام گرفت.
کنیه‌ی آن حضرت "ابو محمد"و مشهورترین القابش "سید" و "سبط" و" تقی" است که هرکدام نشان از ویژگی های اخلاقی و صفات نیک
امام
مجتبی(ع) دارد. در فضیلت
امام
حسن
مجتبی(ع) همین بس که جد بزرگوارشان محمد مصطفی(ص) سرور فرزندان آدم و پدرشان علی مرتضی، سرور اوصیا و مادرشان فاطمه زهرا(س) پاره تن پیامبر(ص) بانوی بانوان جهان و مادربزرگ گرامی اش حضرت خدیجه(س) است.
خدایا! به "کریم اهل بیت" سوگند، سایه کرامت خویش را از ما دریغ مدار.
احادیثی چند از
امام
حسن
مجتبی(ع
):
-
انّما یُجْزى الْعِبادُ یَوْمَ الْقِیامَهِ عَلى قَدْرِ عُقُولِهِمْ.
همانا در روز قیامت بندگان به مقدار عقل و درک و شعورشان مجازات مى شوند.(کلمه الامام ال
حسن
(ع): ص ۲۰۹)
- اَلْخَیْرُ الَذّى لا شَرَّفیهِ: الشُّکْرُ مَعَ النِّعْمَهِ، وَالصّبْرُ عَلَى النّازِلَهِ
آن خوبى که شرّ و آفتى در آن نباشد شکر در مقابل نعمت ها و صبر و شکیبائى در برابر سختى ها است. (تحف العقول: ص ۲۳۴، س ۷)
- الْیَدَیْنِ قَبْلَ الطَّعامِ یُنْفِى الْفَقْرَ، وَبَعْدَهُ یُنْفِى الْهَمَّ.
شستن دست ها قبل از طعام فقر و تنگدستى را مى زداید و بعد از آن ناراحتى ها و آفات را از بین مى برد.(بحارالانوار: ج ۱، ص ۲۱۸، ح ۴۳)
- مَنِ اسْتَخَفَّ بِاخوانِهِ فَسَدَتْ مُرُوَّتُهُ.
کسى که دوستان و برادرانش را سبک شمارد و نسبت به آن ها بى اعتناء باشد، مروّت و جوانمردیش فاسد گشته است. (کلمه الامام ال
حسن
(ع): ص ۲۰۹)
- لَقَضاءُ حاجَهِ اخ لى فِى اللّهِ احَبُّ مِنْ اعْتِکافِ شَهْر.
هر آینه برآوردن حاجت و رفع مشکل دوست و برادرم، از یک ماه اعتکاف، در مسجد و عبادت مستحبّى، نزد من بهتر و محبوب تر است. (کلمه الامام ال
حسن
(ع): ص ۱۳۹)
- انّ الْحِلْمَ زینَهٌ، وَالْوَفاءَ مُرُوَّهٌ، وَالْعَجَلهَ سَفَهٌ.
صبر و شکیبائى زینت شخص، وفاى به عهد علامت جوانمردى، و عجله و شتابزدگى (در کارها بدون اندیشه) دلیل بى خردى مى باشد.(کلمه الامام ال
حسن
(ع) : ص ۱۹۸)
- وَ انّ حُبَّنا لَیُساقِطُ الذُّنُوبَ مِنْ بَنى آدَم، کَما یُساقِطُ الرّیحُ الْوَرَقَ مِنَ الشَّجَرِ.
همانا محبّت و دوستى با ما (اهل بیت رسول اللّه(ص) سبب ریزش گناهان از نامه اعمال مى شود، همان طورى که وزش باد، برگ درختان را مى ریزد. (کلمه الامامُ الْحَسَن(ع): ۷، ص ۲۵)
- انَّ مَنْ خَوَفَّکَ حَتّى تَبْلُغَ الاْمْنَ، خَیْرٌ مِمَّنْ یُوْمِنْکَ حَتّى تَلْتَقِى الْخَوْفَ.
همانا کسى تو را در برابر عیب ها و کم بودها هشدار دهد تا آگاه و بیدار شوى، بهتر است از آن کسى که فقط تو را تعریف و تمجید کند تا بر عیب هایت افزوده گردد. (احقاق الحقّ: ج ۱۱، ص ۲۴۲، س ۲)
- لَقَدْ فارَقَکُمْ رَجُلٌ بِالاْمْسِ لَمْ یَسبِقْهُ الاْوَّلُونَ، وَ لا یُدْرِکُهُ اَلاْخِرُونَ.
امام
حسن
(ع) پس از شهادت پدرش امیرالمومنین علىّ(ع)، در جمع اصحاب فرمود: شخصى از میان شماها رفت که در گذشته مانند او نیامده است و کسى در آینده نمى تواند هم تراز او قرار گیرد.(احقاق الحقّ: ج ۱۱، ص ۱۸۳، س ۲ و ص ۱۸۵ )
گردآوری و تنظیم: بهلولی
