خاتون باباحسنی افزود: بر اساس تعریف جهانی خشونت که در سال ۲۰۰۲ ارائه شد هرگونه استفاده عمدی از زور، تهدید و یا نیروی جسمانی علیه کودک توسط یک فرد و یا یک گروه که بهسلامتی، حیات، رشد و عزتنفس کودک لطمه زده یا احتمال ایجاد صدمات بعدی را افزایش دهد کودکآزاری بهحساب میآید.
وی بیان کرد: هرگونه بدرفتاری با کودک در کوتاهمدت و بلندمدت میتواند پیامدهای خطرناکی را برای کودک به همراه داشته باشد که تظاهرات آن در کودکان مختلف متفاوت است.
باباحسنی افزود: در بعضی از کودکان مورد آزار قرارگرفته هیچگونه علامت بالینی دیده نمیشود درحالیکه عدهای دیگر با علائم زیادی مثل افسردگی، اضطراب، مصرف مواد مخدر، پرخاشگری و گوشهگیری به کلینیکها مراجعه میکنند.
مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان گناوه اظهار داشت: هرگونه آزار جسمانی مانند کتک زدن و خشونت فیزیکی، درگیر شدن کودک در رفتارهای جنسیای است که با سطح تکاملی (رشدی) وی نامتناسب بوده، بدرفتاری عاطفی و غفلت در نگهداری از کودک نوعی کودکآزاری تلقی میشود.
کودکآزاری فقط کتک زدن نیست
خاتون باباحسنی اظهار داشت: بدرفتاری عاطفی با کودک، روش و الگویی از مراقبت و پرورش کودک است که در آن والدین یا مراقبین علاوه بر اینکه محیط مناسب و لازم برای رشد و نشاط کودک را فراهم نمیکنند بلکه اقداماتی مثل محدود کردن بیشازحد فعالیتهای کودک، دستکم گرفتن، تحقیر کردن، سپربلا کردن، تهدید کردن، تبعیض، تمسخر و هرگونه رفتار خشونتآمیز غیر فیزیکی دیگری را نیز بر کودک اعمال میکنند.
مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان شهرستان گناوه گفت: کوتاهی در مراقبت مسئولانه از سوی مراقب نوعی مسامحه و یا غفلت است.
وی افزود: غفلت جسمانی از شایعترین انواع غفلت است که شامل ترک کودک بدون مراقب یا سرپرست قابلقبول و عدم نظارت و سرپرستی کافی میشود.
باباحسنی بیان کرد: بااینکه کودکان شاهد خشونت، بهطور مستقیم قربانی خشونت محسوب نمیشوند ولی در معرض خطر بیشتری جهت بدرفتاری با کودک، غفلت و مسامحه از طرف مراقبین خود قرار دارند.
مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان گناوه افزود: کودک این الگوی رفتاری و خشونتآمیز را با خود به نسل بعد منتقل میکند چون کودکان ۵ ساله نمیتوانند تصور کنند که والدین آنها غیر از نقش والدی نقش دیگری تحت عنوان نقش همسری نیز دارند.
وی گفت: در سن پیش از مدرسه کودکان بسیار خودمحور بوده و درنتیجه با تفسیر اینکه آنها والدین من و من فرزند آنها هستم به این نتیجهگیری میرسند که من مقصر اختلافات و نزاعهای میان والدینم بوده درنتیجه این کودکان بسیار تمایل دارند که خود را در خصوص خشونت و روابط نامساعد والدین مقصر پنداشته و احساس گناه کنند.
مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان گناوه اظهار داشت: توضیحات غیرمنطقی والدین در خصوص آسیب ایجادشده مخصوصا اگر با شرححال کودک یا شرایط تکاملی وی متناسب نباشد به کودکآزاری باید شک کرد.
وی بیان داشت: شرح مبهم و چندپهلو از آسیب دیدن کودک، یا حتی بروز تظاهرات هیجانی نامتناسب مثل نگرانی بیشازحد یا خونسردی و بیتفاوتی زیاد میتواند از نشانههای کودکآزاری باشد.
باباحسنی افزود: والدین این کودکان، گاهی برای مخفی نگهداشتن اعمال خود به پزشکان و یا بیمارستانهای متعدد مراجعه کرده یا کودک را با تاخیر بسیار زیاد ارجاع میدهند.
خاتون باباحسنی گفت: کودک آزاردیده نیازمند ارزیابیهای پزشکی، روانپزشکی، روانشناسی و همچنین پزشکی قانونی است.
مسئول بهداشت روان شبکه بهداشت و درمان گناوه بیان داشت: بسیاری از کودکان از مطرح کردن مشکل خود وحشت دارند یا درک درستی از مشکل نداشته و مهارتهای ارتباطی مناسب برای بیان این مشکلات را ندارند.
وی افزود: ممکن است کودک فکر کند این آزار و بدرفتاری بخشی از سرنوشت و الگوی حتمی تربیتی او است لذا از حقوق خود بیخبر بوده و سکوت را ترجیح میدهد.
باباحسنی توصیه کرد: برای دسترسی به حجم و شدت کودکآزاری از مصاحبه گران حرفهای مخصوصا افراد باحوصله ترجیحا خانمها و یک فضای امن استفاده شود.
انتهای پیام/ ک.آ- ۳۰۸۰
اخبار دانشگاه علوم پزشکی بوشهر را در کانال اطلاع رسانی ما دنبال کنید
https://chat.whatsapp.com/EY7jegBw69PIpld7SHn6wN