تمام اهالی آسمان و ملکوت خداوند، برای عرض تهنیت فرود می آمدند و دسته دسته، پرچمی از نور را همراهی می کردند که بر آن، اسامی مبارک و القاب حضرت مولا نوشته شده بود:
یا عَلیّ المرتضی، یا امیرَ المُۆمِنین، یا وارِثَ المُرسَلین، یا سَیِّدِ الوَصیِین، یا حُجَهَ ربِّ العالَمین، یا قآئِدَ الْغُرِّ المُحَجِّلینَ، یا آیَه الکُبری و النبا العظیم... و تمامی فرشتگان، مسرور از این لحظات نورانی، برق نگاه کودکانه اش را به تماشا ایستاده بودند.
در نگاه کودکانه اش، برقی دیده می شد، از جنس آسمان؛ از جنس اِنّی اَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُون! نگاهی که ما شاء اللّه و تَبارَکَ اللّه (جلّ جَلاله) از آن می تراوید!
نگاهی که حتی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را به تسبیح خداوند، وا می داشت!
نگاهی که حتی صدیقه کبری، فاطمه زهرا علیهاالسلام را به آرامش می خواند!
نگاهی که یتیمان کوفه به آن عادت کرده بودند! نگاهی که پیرمرد نابینای خرابه نشین، از احساس آن لذّت می برد! نگاهی که مالک اشتر را به خلسه های عارفانه می سپرد!
نگاهی که تمام معارف الهی را در جام صبرِ امام حسن علیه السلام می ریخت!
نگاهی که مایه صبر زینب علیهاالسلام و باعث شجاعت اباعبداللّه علیه السلام بود!
... و نگاهی که مفهوم مهربانی بود و مصداق بهشتِ 'دارالسلام'؛ و این برق محبت، حتی در میدان جنگ هم از نگاه حضرت مولا محو نمی شد.
عطر 'امامت'، تمام فضای آسمان و زمین را معطّر کرده بود و عطری که از 'کعبه' تا 'نجف'، پروانگان عاشق را مست رایحه خود می کند و سحرگاهان، از مسجد کوفه به مشام جان می رسد!
مولاجان! حیدر کرّار! با تمام ارادت، تو را می خوانیم:
اَلسَّلامُ عَلَی اَلشَّجَرَهِ اَلنَّبَوِیَهِ وَ الدَّوْحَهِ الْهاشِمیهِ الْمُضیئَهِ الْمُثْمِرَهِ بِالنُبُوِّهِ الْمُۆنِقَهِ بِالْاَمامَهِ ...
درود بر تو ای شجره طیبه نبوت و گُلبنِ آل هاشم، که با نور پرثمر و درخشان نبوّت و گل و ریحان های امامت، آراسته شده ای...
اَلسلامُ عَلیک و عَلی اَهلِ بَیتِکَ الطَّیِبینَ الطَّاهرینْ.
درود بر تو و بر اهل بیت پاک و پاکیزه تو باد!
حضرت على(ع) در روز جمعه سیزدهم رجب سال سی ام عام الفیل در شهر مکه و در خانه خدا به دنیا آمد. پدر آن حضرت ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن ‌هاشم و مادرش هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود. بنابراین آن حضرت از هر دو طرف هاشمى نسب است و این خاندان در فضایل اخلاقی و صفات والای انسانی در میان عرب و قریش، زبان زد بوده و شجاعت و تیزهوشی و زیرکی، از امتیازات آنها به شمار می رفت و همه این فضایل، در حد اعلای خود به علی بن ابیطالب به ارث رسید.

اسرار نماز در کلام امیر مومنان علی علیه السلام
جابر بن عبدالله انصارى گوید: روزى به همراه مولاى متّقیان، امام على(ع) بودم، شخصى را دیدیم که مشغول نماز است، حضرت به او خطاب کرد و فرمود: آیا معنا و مفهوم نماز را مى‌دانى که چگونه و براى چه خوانده می شود؟
اظهار داشت: آیا براى نماز مفهومى غیر از عبادت هم هست؟
حضرت فرمود: آرى، به حقّ آن کسى که محمّد(ص) را به نبوّت مبعوث گردانید، نماز داراى تاویل و مفهومى است که تمام معناى عبودیّت در آن خواهد بود.
آن شخص عرض کرد: پس مرا تعلیم فرما.
امام فرمود: معنا و مفهوم اولین تکبیر آن است که خداوند، سبحان و منزّه است از این که داراى قیام و قعود باشد.
دومین تکبیر یعنى؛ خداوند موصوف به حرکت و سکون نیست.
سومین تکبیر یعنى؛ نمى‌توان خداوند را به جسمى تشبیه کرد.
چهارمین تکبیر یعنى؛ چیزى بر خداوند عارض نمى‌شود.
پنجمین تکبیر مفهومش آن است که خداوند، نه محلّ خاصى دارد و نه چیزى در او حلول مى‌کند.
ششمین تکبیر معنایش این است که زوال و انتقال و نیز تغییر و تحوّل براى خداوند مفهومى ندارد.
و هفتمین تکبیر یعنى؛ بدان که خداوند سبحان همچون دیگر اجسام، داراى ابعاد و جوارح نیست.
سپس در ادامه فرمایش خود فرمود: معناى رکوع آن است که مى‌گویى خداوندا! من به تو ایمان آورده‌ام و از آن دست بر نمى‌دارم، گرچه گردنم زده شود.
و چون سر از رکوع بر مى‌دارى و مى‌گویی: «سَمِعَ اللهُ لِمَنْ حَمِدَهُ الحَمْدلله ربّ العالمین» یعنى؛ خداوندا! تو مرا از عدم به وجود آورده‌اى و من چیزى نبوده و نیستم، پس هستى مطلق تویى.
و هنگامى که سر بر سجده فرود آورى، گویى: خداوندا! مرا از خاک آفریده‌اى؛ و سر بلند کردن از سجده یعنى؛ مرا از خاک خارج گردانده‌اى.
و همین که دومین بار سر بر سجده گذارى یعنى؛ خداوندا! تو مرا در درون خاک بر مى‌گردانى؛
و چون سر بلند کنى گویى: و مرا از درون همین خاک در روز قیامت براى بررسى اعمال خارج مى‌گردانى.
و مفهوم تشهّد، تجدید عهد و میثاق و اعتقاد به وحدانیّت خداوند و نیز شهادت بر نبوّت حضرت رسول و ولایت اهل‌بیت او علیهم صلوات الله باشد.
و معناى سلام، ترحّم و سلامتى از طرف خداوند بر بنده نمازگزار است، که در واقع ایمنى از عذاب قیامت باشد.

منابع: مستدرک الوسائل، ج ۴، ص ۱۰۵، ح ۵/ بحار الانوار:، ج ۸۴، ص ۲۵۳، ح ۳۸. تبیان
گردآوری و تنظیم: بهلولی