عمومی | دانشگاه آزاد اسلامی واحد لنگرود

کلیشه‌اندیشی مهمترین مانع نظریه‌پردازی در حوزه و دانشگاه است

آیت‌الله رشاد در کنگره کرسی‌های نظریه‌پردازی:
رئیس هیات حمایت از کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره گفت: کلیشه‌اندیشی بزرگ‌ترین و عمیق‌ترین مانع نظریه‌پردازی در حوزه و دانشگاه به شمار می‌رود.

به گزارش روابط عمومی دانشگاه آزاد اسلامی، آیت‌الله علی‌اکبر رشاد در سومین «کنگره کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره در چهل سالگی انقلاب اسلامی» که صبح امروز در واحد تهران مرکزی برگزار شد، با قدردانی از میزبانی دانشگاه آزاد اسلامی برای برگزاری این کنگره، با بیان اینکه بیش از یک دهه زمان صرف شده تا کرسی‌های نظریه‌پردازی در کشور شناخته و پذیرفته شود، گفت: در ابتدا تهمت‌ها و افتراهایی به هیات حمایت از کرسی‌های نظریه‌پردازی زده می‌شد و اعلام می‌شد که این هیات قصد نظارت بر نظریه‌پردازی دارد. هیات حمایت از کرسی‌های نظریه‌پردازی نهادی علمی، انقلابی و بی‌طرف است.

رئیس هیات حمایت از کرسی‌های نظریه پردازی، نقد و مناظره اظهارداشت: بنده در مصاحبه‌ای که سالهای قبل داشتم، ۴۶ مانع برای اندیشه‌ورزی را مطرح کرده‌ام، اما بزرگ‌ترین و عمیق‌ترین موانع، بر سر راه نظریه‌پردازی، کلیشه‌اندیشی است که متاسفانه در حوزه و دانشگاه‌ها نیز وجود دارد.

وی افزود: علیرغم اینکه دانشگاهیانی متعهد، انقلابی، متدین، دلسوز، هدف‌دار و دارای احساس مسئولیت داریم، اما غالب این افراد نتوانسته‌اند از زندان کلیشه خارج شوند.

رئیس هیات حمایت از کرسی‌های نظریه پردازی خاطرنشان کرد: سلسله ابزارها، سنت‌ها و عرفیات که بسیاری از آنها جلوه علمی پیدا کرده و علامت و نهاد علم شده، الزامات کلیشه‌اندیشی شده است.

آیت الله رشاد اظهار داشت: مقام معظم رهبری بارها فرموده‌اند که آثار علمی را به بیرون ارجاع ندهیم تا دیگران مرجع تایید آن باشند، اما در بسیاری از مواقع می‌بینیم که ارتقای اعضای هیات علمی براساس مقاله ISI است که این موضوع خود نوعی کلیشه‌اندیشی است. بسیاری از نظریه‌های تاریخ‌ساز و تحول‌آفرین وجود دارد که حتی یک ارجاع نیز به آنها نشده است.

وی در ادامه تاکید کرد: تا زمانی که از زندان کلیشه خارج نشویم، نمی‌توانیم نظریه‌پردازی کنیم.

آیت الله رشاد تصریح کرد: در حوزه‌های علمیه نیز گاهی با مشکل اجتهاد تقلیدی مواجه می‌شویم که باید این رویه اصلاح شود. یک تفاوت میان حوزه‌های علمیه و دانشگاه‌ها این است که در حوزه‌های علمیه قله اجتهاد برای طلبه‌ها تعریف می‌شود که بر اساس آن باید نظریه‌پردازی داشته باشند، اما در دانشگاه‌ها نقطه نهایی برای دانشجویان مشخص نشده است. دانشجو باید یاد بگیرد چگونه فکر کند و اگر اینگونه باشد، موضوع تولید علم در کشور به طور کامل محقق خواهد شد.