رویای سفر به فضا و تجربه معلق بودن در این فضای لایتناهی کاری کرد که انسان در سال ۱۹۶۹برای نخستین بار پا بر ماه بگذارد و این آرزوی دیرینه خود را به واقعیت بدل کند. هرچند که طی این سالها، اما و اگرهای زیادی در خصوص صحت و سقم این اتفاق هیجان انگیز منتشر شد؛ اما اتفاق بزرگی رخ داد.

به گزارش مرکز ارتباطات و اطلاع رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، پا گذاشتن انسان بر روی ماه آرزو یا رویایی است که این روزها توسط شرکت های مختلفی در دنیا تبلیغ می شود و وعده سفر انسان به ماه به یک ابزار رقابتی برای شرکت های بزرگ فعال فضایی در دنیا تبدیل شده است.

در این میان، مفاهیم و اصطلاحات جدیدی نیز به وجود آمده است که حاصل پیشر فت های فضایی در دنیا است. یکی از این مفاهیمی که حداقل یک بار آن را شنیده ایم، ایستگاه فضایی بین المللی است که بارها تصاویر آن را هم در رسانه ها دیده ایم. اما این ایستگاه فضایی بین المللی چه می کند و برای چه ایجاد شده است؟

در واقع ایستگاه فضایی بین‌الملل، یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده است. این ایستگاه فضایی در مدار نزدیک زمین و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین حرکت می کند. سرعت آن در مدار برابر ۲۷ هزار و ۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی بیش از ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند. ایستگاه از هشت بخش بزرگ استوانه ای شکل به نام مدول (madule) تشکیل شده است. هر مدول به طور جداگانه روی زمین درست شده و به کار انداخته شده است و فضانوردان این بخش ها را در فضا به هم متصل می کنند.

این ایستگاه، محصول همکاری مشترک ناسا، سازمان های فضایی روسیه، اروپا، ژاپن و کانادا است. ایستگاه فضایی بین‌المللی در حقیقت ترکیبی از چندین پروژه فضایی است که قبلا توسط کشورهای مختلف برنامه‌ریزی شده بود. از جمله این برنامه‌ها می‌توان به ایستگاه فضایی میر-۲ (روسیه)، ایستگاه فضایی آزادی (آمریکا)، آزمایشگاه فضایی کلمبوس (اروپا) و آزمایشگاه فضایی کیبو (ژاپن) اشاره کرد.

افزایش سرعت تحقیقات به کمک ایستگاه بین‌المللی فضایی

نخستین بخش ایستگاه فضایی در سال ۱۹۹۸ راه اندازی شد و اولین کارکنان تمام وقت آن یک فضانورد آمریکایی و دو فضانورد روسی بودند که در سال ۲۰۰۰ در ایستگاه ساکن شدند. ایستگاه فضایی بین المللی در فاصله حدود ۲۵۰ مایلی یا ۴۰۰ کیلومتری از زمین به دور آن  می چرخد. مدار آن از ۵۲ درجه عرض شمالی تا ۵۲ درجه عرض جنوبی گسترده شده است.

کارکنان و دانشمندان از روی زمین با استفاده از علائم رادیویی و تجهیزات آزمایشگاهی ایستگاه را اداره می کنند. بعضی از این تجهیزات اثرات شرایط فضا را اندازه گیری می کنند. مثل تاثیر شرایط بی وزنی بر نمونه های زیستی که شامل خود کارکنان نیز می شود. تجهیزات دیگر مواد مختلفی را تولید می کنند که شامل بلورهای پروتئین برای تحقیقات پزشکی می شود.

فایده اصلی وجود یک ایستگاه فضایی این است که لازم است تجهیزات فقط برای یک بار به فضا برده شوند نه این که دایم به زمین آورده و دوباره به فضا برده شوند. همچنین ایستگاه می تواند به طور دایمی به وسیله فضانوردان مورد استفاده قرار بگیرد. دانشمندان از روی زمین می توانند نتایج تجربی را تجزیه و تحلیل کنند و تحقیقات بعدی را خیلی سریع تر از قبل تغییر دهند. ایستگاه برای استفاده در ۱۵ سال طراحی شده است. ولی اگر بخش های صدمه دیده تعمیر و یا جایگزین شود برای دهه ها می تواند دوام بیاورد.

رسیدن به فضا در ۸ دقیقه

برای رسیدن به ایستگاه فضایی باید با سرعت ۶۵ مایل بر ساعت یا ۹۷ کیلومتر بر ساعت به سمت آسمان برانیم، سه ساعت بعد به ایستگاه فضایی می رسیم؛ اما اگر سوار بر فضاپیما شویم و به سمت ماه برویم، هشت دقیقه بعد وارد ایستگاه فضایی خواهیم شد. یعنی مسیری کوتاه تر از میدان ونک تا میدان تجریش در روزهای تعطیل.

برای فضانوردانی که از زمین با فضاپیما راهی فضا می شوند فقط هشت دقیقه طول می کشد تا به فضا برسند، اما رسیدن آنها به ایستگاه فضایی بین المللی به خاطر سرعت ایستگاه فضایی بین المللی مستلزم محاسبه پیوستن است. تعقیب کردن ایستگاه فضایی در مدار می تواند سه روز طول بکشد. در طول این مدت، خدمه کشتی فضایی نزدیک به ۳۰ بار به دور زمین می گردند.

در گذشته تنها راه برای رسیدن به آرزوی دیدن دنیای خارج از جو زمین، فضانورد شدن بود. حتی اگر در ریاضی هم حسابی تلاش می‌کردید و از فضای بسته متنفر بودید، بازهم تضمینی نبود که بتوانید به فضا بروید. اما امروز، رفتن به ماه دیگر یک رویا نیست و برخی شرکت های فضایی در دنیا مدعی بردن انسان به فضا و قدم گذاشتن بر روی ماه هستند. حال باید منتظر بود و دید که آیا این رویای دست نیافتنی برای همگان تبدیل به یک واقعیت گران قیمت و هیجان انگیز تبدیل خواهد شد یا خیر؟

پایان پیام/۲۳