اعتبار عربی بودن در صیغه عقد نکاح از منظر فقه امامیه ...
اعتبار عربی بودن در صیغه عقد نکاح از منظر فقه امامیه و حقوق ایران |
||
|
مقاله 4
،
دوره 22، شماره 67
، پاییز و زمستان 1396
، صفحه
81-100
|
||
| نوع مقاله: علمی- ترویجی | ||
| نویسندگان | ||
|
سید احمد میر حسینی
|
||
| 1 دانشیار گروه فقه و مبانی حقوق پردیس فارابی دانشگاه تهران، تهران، ایران | ||
| 2 دانش آموخته کارشناسی ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی، پردیس فارابی تهران، ایران | ||
| چکیده | ||
| هریک از موجب و قابل باید به گونهای صیغه عقد نکاح را ابراز کنند که از نظر شارع و قانونگذار معتبر باشد، قانونگذار به کار بردن الفاظی را که صریحا دلالت بر قصد نکاح کند، لازم میداند و به آن تصریح میکند. مسأله چالش برانگیز در صیغه عقد نکاح، اعتبار عربیت صیغه است. در این باره دو نظریه قابل توجه وجود دارد: مشهور فقها قائل هستند به این که عربیت معتبر است و به زبانهاى دیگر نمى‌توان عقد نکاح را جارى ساخت. در مقابل، حقوق مدنی ایران بر خلاف آنچه مشهور فقهای اسلامی است، عربیت را شرط تحقق نکاح نمیداند؛ زیرا خصوصیتی و موضوعیتی در به کار بردن الفاظ عربی و انشا به وسیله آنها وجود ندارد و اطلاق ماده 1062 قانون مدنی هم این نظر را تایید میکند. در این نوشتار با بررسی ادله این باب، به نقد و تحلیل هریک از اقوال مزبور میپردازد و در نهایت به نظریه تفصیلی میرسد که بین شخصی که توانایی بر اجراى صیغه عربى دارد و کسى که توانا بر اجرای صیغه عربی نیست، تفاوت است و از آنجا که نکاح همانند عبادات، توقیفی و تعبدى است و صِبغه عبادیت دارد، قدر متیقن صحّت عقد، عربی بودن است و قادر به تلفظ عربی، از باب احتیاط، واجب است انشای لفظی عربى کند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| اشتراط عربیت ؛ صیغه نکاح ؛ اصالة الفساد ؛ توقیفیت عقد نکاح | ||
| عنوان مقاله [English] | ||
| اعتبار عربی بودن در صیغه عقد نکاح از منظر فقه امامیه و حقوق ایران | ||
| نویسندگان [English] | ||
| Seyed Ahamad MirHousieni 1 ؛ ahmad saberi majd 2 | ||
| 1 Associate professor of jurisprudence and law of Farabi campus law University of Tehran, Tehran, Iran | ||
| 2 Master of Law and Islamic Law, Farabi Campus of Tehran, Iran | ||
| چکیده [English] | ||
| .هریک از موجب و قابل باید به گونه ای صیغه عقد نکاح را ابراز کنند که از نظر شارع و قانونگذار معتبر باشد، قانونگذار بکار بردن الفاظ صریح را لازم می شناسد. مسئله چالش برانگیز در مورد صیغه عقد نکاح، اعتبار عربیت صیغه است، دو نظریه قابل توجه وجود دارد: مشهور فقها قائل است که عربیّت معتبر و به زبانهاى دیگر نمى‌توان عقد نکاح را جارى ساخت. و در مقابل در حقوق مدنی ایران بر خلاف آنچه مشهور فقهای اسلامی گفته اند، عربیت شرط تحقق نکاح نیست، زیرا خصوصیتی و موضوعیتی در به کار بردن الفاظ عربی و انشاء به وسیله آنها وجود ندارد و اطلاق ماده 1062 قانون مدنی هم این نظر را تایید می کند. در این نوشتار با بررسی ادله این باب، به نقد و تحلیل هریک از این اقوال می پردازد و در نهایت به نظریه تفصیلی می رسد که بین شخصی که توانایی بر اجراى صیغۀ عربى دارد و کسى که توانایی بر اجرای صیغه عربی نیست تفاوت است و از آنجا که نکاح همانند عبادات، توقیفی و تعبّدى و صِبغه عبادیت دارد، قدر متیقّن صحّت عقد، عربی بودن است و قادر به تلفظ به عربی از باب احتیاط، واجب است انشاء لفظی عربى کند | ||
| کلیدواژه‌ها [English] | ||
| اشتراط عربیّت, صیغه نکاح, اصالة الفساد, توقیفیّت عقد نکاح | ||
| مراجع | ||
|
|
||
|
آمار
تعداد مشاهده مقاله: 39
تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 20
|
||