در این جلسه استاد به ادامه تفسیر حکمت ۴۶۲ نهج البلاغه پرداختند.

حضرت در این کلام نورانی فرمودند :

وَ سُئِلَ عَلَیْهِ السَّلَامُ عَنِ التَّوْحِیدِ وَ الْعَدْلِ فَقَالَ التَّوْحِیدُ اَلَّا تَتَوَهَّمَهُ وَ الْعَدْلُ اَلَّا تَتَّهِمَهُ

از امام علیه السّلام از (معنى) توحید و عدل پرسیدند آن حضرت فرمود: توحید (یگانه دانستن خدا) آنست که او را در وهم و اندیشه در نیاورى (که آنچه در اندیشه آید مانند تو مخلوق است) و عدل آنست که او را (بآنچه شایسته او نیست) متّهم نسازى (زیرا کار ناشایسته کردن یا از جهل و نادانى است، یا از ناچارى و نیاز و خداوند از این دو منزّه است).

استاد مجد فقیهی  در تفسیر جمله «وَ الْعَدْلُ اَلَّا تَتَّهِمَهُ» گفتند: عدل یعنی یضع الامور مواضعها (هرچیزى را در جاى خود قرار دادن)، اگر چیزی در جای خود قرار نگیرد، برای فاعل آن سه حالت متصور است، فاعل یا جاهل یا عاجز و یا مغرض است، که هر سه مورد درباره خداوند متعال مردود است.

ایشان در ادامه به فرازهایی از صحیفه سجادیه اشاره کردند که حضرت سجاد(ع) خطاب به خدا عرضه می دارد: «اَللَّهُمَّ اِنْ تَشَاْ تَعْفُ عَنَّا فَبِفَضْلِکَ ، وَ اِنْ تَشَاْ تُعَذِّبْنَا فَبِعَدْلِکَ فَسَهِّلْ لَنَا عَفْوَکَ بِمَنِّکَ، وَ اَجِرْنَا مِنْ عَذَابِکَ بِتَجَاوُزِکَ، فَاِنَّهُ لاَ طَاقَهَ لَنَا بِعَدْلِکَ»

خداوندا به خاطر فضل و احسانت اگر بخواهى ما را مى‌بخشى، و به خاطر عدالت و دادگریت اگر بخواهى ما را عذاب مى‌کنى. پس بر ما منّت گذار و بخششت را بر ما آسان فرما، و با گذشت خود ما را از کیفرت رهایى بخش، چه اینکه، ما نمى‌توانیم عدالت تو را تحمّل کنیم.

برای دریافت صوت اینجا کلیک کنید.