ساخت ربات سیار بومی برای تعامل با کودکان سرطانی در بیمارستان‌ها
"ساخت ربات اجتماعی سیار برای محیط بیمارستانی کودکان سرطانی" توسط پژوهشگران دانشگاه صنعتی شریف با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی انجام شد.
به گزارش مرکز ارتباطات و اطلاع‌رسانی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، امروزه تعداد زیادی از کودکان به علت بیماری‌های مختلف در بیمارستان‌ها بستری هستند. در ایران نیز بخش قابل‌توجهی از بیماران بستری در بیمارستان‌ها را کودکان تشکیل می دهند به خصوص کودکانی که به دلیل سرطان در بیمارستان‌ها بستری هستند. علاقه کودکان به فناوری به‌ویژه ربات‌ها می‌تواند موجب کاهش اضطراب و سایر تنش‌های عصبی در طول مدت درمان شود و میزان همکاری کودکان با پزشکان را در طی معالجات افزایش دهد. ازاین‌رو استفاده از ربات در محیط بیمارستان به‌منظور ارتباط با کودکان می‌تواند به روند بهبود آن‌ها کمک کند. این ربات‌ها در حین تعامل با کودکان ممکن است تعادل خود را از دست بدهند و دچار آسیب شوند. ازاین‌رو استفاده از ربات‌های تجاری رایج مانند ربات NAO به‌صورت طولانی‌مدت احتمال آسیب به ربات را افزایش می‌دهد.
از طرفی دیگر این ربات‌ها به دلیل تعامل با کودکان باید در بخش‌های مختلف بیمارستان حرکت کنند. ربات NAO به دلیل اینکه برای حرکت قدم برمی‌دارد و دارای اندازه کوچکی است؛ برای این کار مناسب نیست. ازاین‌رو طراحی و ساخت یک ربات سیار بومی برای تعامل با کوکان در محیط بیمارستان لازم به نظر می‌رسد. بنابراین "ساخت ربات اجتماعی سیار برای محیط بیمارستانی کودکان سرطانی" توسط پژوهشگران دانشگاه صنعتی شریف با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی انجام شد.
هدف از این پروژه طراحی و ساخت یک ربات اجتماعی سیار برای تعامل با کودکان سرطانی در محیط بیمارستان است. این ربات باید بتواند در محیط بیمارستان حرکت کند و با قرار گرفتن در کنار تخت بیمار با وی ارتباط و تعامل برقرار کند. این ارتباط می‌تواند توسط لامپ‌ها، مانیتور تعبیه‌شده بر روی بدنه ربات، و طراحی و برنامه‌ریزی الگوهای مناسب سخن گفتن برای ربات صورت پذیرد.
این پژوهش به طراحی و ساخت یک ربات اجتماعی سیار بومی و بررسی اثرات کلینیکی و آموزشی آن در کاهش دسترس کودکان مبتلا به سرطان در حین شیمی‌درمانی می‌پردازد.
در این راستا ربات‌هایی با توانایی ارتباطی گوناگون هم چون سخن گفتن و اجرای حالت‌های صورت، دست و پا در تعامل با کودکان مبتلا به سرطان به همراه روانشناس و متخصصین علم رباتیک آموزش‌های لازم را حین درمان جهت کاهش دیسترس آن‌ها در بیمارستان خواهند داد. دیسترس در سرطان، حالتی روحی- روانی در بیمار تحت درمان است که ناراحتی‌هایی هم چون اضطراب، افسردگی، بی‌انگیزگی و غیره را دربرمی گیرد. متغیرهای مسئله در فرایند درمان کودکان سرطانی شامل افسردگی، اضطراب، کم‌اشتهایی، و خشم هستند که با انجام این پژوهش تاثیر ربات‌های اجتماعی منتخب با طراحی محیطی و سناریوهای درمانی-آموزشی و برنامه‌ریزی مناسب در کنار روانشناسان و پزشکان متخصص موردبررسی قرار می‌گیرند
طراحی و ساخت یک ربات اجتماعی سیار بومی سازگار با محیط بخش کودکان سرطانی، و بررسی کلینیکی و آموزشی تاثیر استفاده از اینگونه ربات‌ها در کاهش دیسترس کودکان مبتلا به سرطان در حین شیمی‌درمانی به منظور بهبود روند درمان با متغیرهایی نظیر افسردگی، اضطراب، کم‌اشتهایی، و خشم از اهداف این پژوهش است.
البته هدف کلی این پروژه بررسی کلینیکی و آموزشی تاثیر استفاده از ربات‌های اجتماعی در کاهش دیسترس کودکان مبتلا به سرطان در حین شیمی‌درمانی به‌منظور بهبود روند درمان با متغیرهایی نظیر افسردگی، اضطراب، کم‌اشتهایی، و خشم است. دیسترس در سرطان، حالتی روحی- روانی در بیمار تحت درمان است که ناراحتی‌هایی هم چون اضطراب، افسردگی، بی‌انگیزگی و غیره را دربرمی گیرد.
برای این منظور ربات‌هایی با توانایی ارتباطی گوناگون هم چون سخن گفتن و اجرای حالت‌های صورت، دست و پا در تعامل با کودکان مبتلا به سرطان به همراه روانشناس و متخصصین علم رباتیک آموزش‌های لازم را حین درمان جهت کاهش دیسترس آن‌ها در بیمارستان خواهند داد. متغیرهای مسئله در فرایند درمان کودکان سرطانی شامل افسردگی، اضطراب، کم‌اشتهایی، و خشم می‌باشند که با انجام این پژوهش تاثیر ربات‌های اجتماعی منتخب با طراحی محیطی و سناریوهای درمانی-آموزشی و برنامه‌ریزی مناسب در کنار روانشناسان و پزشکان متخصص موردبررسی قرار می‌گیرند.
طراحی ربات باید به‌گونه‌ای باشد که قابلیت حرکت در محیط بیمارستان را داشته باشد و با قرار گرفتن در کنار تخت بیمار با وی ارتباط و تعامل برقرار کند. این ارتباط می‌تواند توسط لامپ‌ها، مانیتور تعبیه‌شده بر روی بدنه ربات، و طراحی و برنامه‌ریزی الگوهای مناسب سخن گفتن برای ربات صورت پذیرد.
از آنجائی که کودکان سرطانی در حین شیمی‌درمانی نیاز شدید به مراقبت و توجه ویژه دارند، و آشنایی آن‌ها با بیماری و فرآیند درمان در همکاری‌شان با پزشکان و روانشناسان جهت بهبود حالشان تاثیرگذار است، استفاده از فناوری‌های نوین و هوشمند به‌ویژه ربات‌های اجتماعی انسان‌نما می‌تواند در این خصوص چاره‌ساز باشد. به دلیل اهداف، ویژگی‌های محیط مورداستفاده و همچنین خصوصیات رفتاری و فیزیکی بیماران، گروه‌های تحقیقاتی طراحی‌های مختلفی برای ربات‌های اجتماعی انجام داده‌اند. به دلیل نیاز به حرکت در محیط بیمارستان و حفظ تعادل در برابر ضربه‌های فیزیکی در حین تعامل با کودکان، استفاده از ربات‌های تجاری مانند NAO در محیط بیمارستان مناسب نیست. به همین دلیل طراحی و ساخت یک ربات اجتماعی سیار در محیط بیمارستانی با توجه به محیط بیمارستان و محدودیت‌های آن مهم به نظر می‌رسد.
انتهای پیام/۲۵