سیستم داربستی تزریق پذیر حاوی داروهای ضد التهاب و تحریک کننده تمایز جهت ترمیم ضایعات غضروف مفصلی توسط محققان دانشگاه امیرکبیر طراحی و ساخته شد.

به گزارش دیده بان علم ایران، استفاده همزمان داروی تحریک کننده تمایز غضروف و داروی ضدالتهاب به همراه روش به کار رفته می تواند سبب تسریع بهبود آسیب های غضروفی شود.
از نظر ساختاری، غضروف طبیعی یک بافت همبند چند لایه است که از کندروسیت های پخش شده در ماتریکس خارج سلولی متراکم تشکیل شده است. ظرفیت ترمیمی غضروف بسیار اندک است. پایین بودن توانایی ترمیم در غضروف به برخی ویژگی های ساختاری از جمله فاقد رگ بودن آن مربوط می شود. نبود رگ های خونی در غضروف، علت اصلی پایین بودن ظرفیت ترمیمی آن است.

روش های مختلفی برای ترمیم آسیبهای غضروفی وجود دارد. اما روشی که هم اکنون مورد توجه قرار گرفته استفاده از روش مهندسی بافت است. رویکرد موفق مهندسی بافت، تشویق سلول ها برای ایجاد ماتریکس خارج سلولی یا تهیه داربست هایی برای تقلید این ماتریکس است. داربست مناسب برای مهندسی بافت غضروف آرتیکولار باید هم قابلیت مقاومت در برابر تنش های مکانیکی را داشته باشد و هم غضروف زایی را حمایت کند به طوریکه فنوتیپ کندروسیت ها حفظ شود. در این صورت ساختار داربست باید به گونه ای باشد که بافت طبیعی غضروف را شبیه سازی کند.
با توجه به اینکه ۸۰-۶۰ در صد بافت غضروف را آب تشکیل می دهد و با در نظر گرفتن این نکته که کندروسیت ها به طور طبیعی در ساختار پروتئوگلیکانی معلق هستند، به کار گیری هیدروژل ها به عنوان استراتژی مناسب در مهندسی بافت غضروف مطرح است. هیدروژل ها شکل ناحیه آسیب را به خود می گیرند. همچنین هیدروژل ها به دلیل محتوای آب بالایی که دارند، نفوذپذیری بالایی برای اکسیژن، مواد غذایی و متابولیت های محلول در آب دارند. با در نظر گرفتن اینکه در غضروف تغذیه از طریق نفوذ صورت می گیرد این قابلیت هیدروژل ها می تواند بسیار کمک کننده باشد.
در نهایت هیدروژل پس از اینکه نقش خود را به طور کامل به عنوان داربست ایفا کرد باید از محل حذف شود. محلول دارویی یا سلول ها می توانند به عنوان محلول آبی (سل) مخلوط شوند و پس از تزریق به محل مورد نظر و شکل گیری هیدروژل طی مکانیزم سل ژل صورت می گیرد. این روش یک روش ایمپلنت کردن ساده بدون نیاز به جراحی یا فرایندهای ساخت هستند. برخی از داروها به عنوان تحریک کننده تمایز غضروفی شناخته شده اند. با توجه به اینکه ترمیم آسیب های غضروفی به صورت طبیعی در بدن به سختی انجام می گیرد و با مشکلات فراوان همراه است، به کار گیری داروهای ضد التهابی در کنار داروهای تحریک کننده تمایز سلولی می تواند بسیار موثر باشد.

Methylprednisolone، Mexamethasone، Hydrocortisone، Betamethasone، Prednisolone وTriamcinolone جزو هورمون های استروئیدی هستند که بر روی مورفولوژی، هیستولوژی و بقاء غضروف چه در محیط آزمایشگاه و چه در محیط بدن تاثیر داشته اند. البته میزان آنها مهم است و باید در حد مجاز استفاده شوند. این داروها تاثیر ضد التهابی دارند. پلیمرهای زیادی به عنوان داربست برای مهندسی بافت غضروف به کار گرفته شده اند که از بین آنها پلی اتیلن گلایکول به دلیل آبدوستی بالایی که دارد و خواص مکانیکی شبیه غضروف در مهندسی بافت غضروف کاربرد فراوان دارد. با استفاده از این ماده با دیگر پلیمرها می توان چسبندگی سلول و پروتئین ها را به داربست کنترل کرد. به کار گیری پلیمرهای طبیعی در کنار پلیمرهای مصنوعی، امکان به کار گیری مزایای هردو را فراهم می کند.

پلی ساکاریدهای پایه هیدروژلی به دلیل زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری عالی شان بیشتر مورد توجه هستند. هیالورونیک اسید از جمله پلی ساکاریدهایی است که می تواند به شکل هیدروژل در آید و به طور گسترده در کاربردهای داربست در مهندسی بافت استفاده شود. هیالورونیک اسید از مواد موجود در ماتریکس خارج سلولی غضروف است و به چسبندگی سلولی کمک می کند.

انتهای پیام