محققان کشور با انجام طرحی بنیادی و کاربردی موفق به ساخت پیچ‌های ارتوپدی شدند که از کالاهای استراتژیک محسوب می‌شود.

به گزارش دیده بان علم ایران عموما واردات کالاهای عمومی مصرفی در داخل کشور از کشورهایی همچون چین با قیمت های پایین تر از تولیدات داخلی محقق می شود اما در خصوص محصولات استراتژیک و خاص که تولید آنها نیز به چند کشور اروپایی و آمریکا محدود است به ویژه با توجه به نرخ ارز و شرایط تحریم، مطمئنا تولید داخل کردن امکان کاهش قیمت فروش را در حد قابل قبولی مهیا می کند. یکی از این محصولات پیچ های ارتوپدی قابل جذب در بدن است اما محققان کشور در طرحی پژوهشی و کاربردی با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی موفق به طراحی و ساخت این محصول شدند.

در مورد محصول این پروژه ، وزن پیچ های مذکور حتی در بزرگترین سایزهای مورد استفاده به عنوان مثال قطر ۱۲mm و طول ۳۰mm کمتر از ۲ گرم است که هزینه ماده مصرفی با فرض خرید از طریق شرکت بوهرینگر(لکشور) بین ۱۵ الی ۲۰ درصد قیمت فروش محصول است. همچنین بخش عمده ای از قیمت فروش محصول شامل هزینه های مربوط به دانش فنی، فناوری تولید و سود فروش تولید کننده، وارد کننده و نماینده های فروش در داخل کشور است تولید داخل این محصول منجر به کاهش قابل توجه قیمت در کنار دسترسی سریع تر و امکان نظارت کیفی بهتر می شود.

در این طرح به طور خاص پیچ های قابل جذب (Bioabsorbable interference screws) مورد استفاده در جراحی ترمیمی لیگامان صلیبی قدامی زانو (Anterior cruciate ligament) یا به اختصار جراحی ترمیمی ACL مد نظر است. البته تجاری سازی و تولید صنعتی این محصول صرفا با انجام یک طرح پژوهشی امکان تحقق ندارد، اما هدف از اجرای این طرح حرکت در این راستا بوده به گونه ای که طراحی و ساخت دستگاه میکرو اینجکشن مورد اشاره در طرح در مقیاس نیمه صنعتی مهیا شد.

این محصول ویژگی هایی همچون زیست سازگار با بدن، زیست تخریب پذیری یا قابلیت جذب در بدن با نرخ مناسب جهت ایجاد زمان کافی برای طی پروسه ترمیم، برخورداری از استحکام مناسب و تاثیر مثبت و محرک در روند رشد و ترمیم بافت استخوانی آسیب دیده را دارا است.

اولین سیستم پیچ و پلاک فلزی مورد استفاده جهت تثبیت شکستگی های استخوانی در سال ۱۸۸۳ توسط جراحی بنام لین (W.A.Lane) ابداع شد، جنس اولیه آلیاژی از”فولاد و وانادیم” بود که بعدا مشخص شد زیست سازگاری مناسبی با بافت های بدن ندارد، از سال ۱۹۲۶ فولاد ضد زنگ در ساخت این ایمپلانت ها مورد توجه قرار گرفت و خواص مقاومت به خوردگی و زیست سازگاری خوبی را از خود نشان داد. در سال ۱۹۳۶ برای اولین بار آلیاژی از کبالت در جراحی های ارتوپدی مورد استفاده قرار گرفت.

در سال ۱۹۵۰ بود که آلیاژی از تیتانیوم مورد استفاده قرار گرفت. اگرچه فولاد ضد زنگ نیز هنوز به طور وسیعی مورد استفاده بود اما در دهه ۱۹۷۰ مشکلاتی در ارتباط با خوردگی وسایل ساخته شده از فولاد ضد زنگ ملاحظه شد. استفاده از ایمپلانت های قابل جذب در بدن جهت ترمیم شکستگی های استخوانی از اواخر دهه ۱۹۶۰ آغاز شد. همچنین در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ ساخت پیچ ها و صفحات ارتوپدی کوچکتر و پیچیده تر میسر شد.

انتهای پیام