با طلوع خورشید ولایت در طلیعه هفتمین روز از ماه صفر، در روستاى «ابواء»، شعف و سرور بر سرزمین حجاز حاکم شد. امام صادق(ع) به همراه خانواده‏اش در حال بازگشت از مکه بود که سومین پسر ایشان به دنیا آمد. نام آن مولود پاک را موسى گذاشتند. امام صادق(ع) نگاهى پدرانه به سیماى نورانى فرزند خویش کرد، آن گاه به سوى مسلمانانى که در سفر حج آن امام را همراهى می کردند، بازگشت و فرمود، خداوند امروز پسرى به من عنایت کرد که بهترین مردم زمان خود و پیشواى آینده شما خواهد بود.
در دیدگاه امام کاظم(ع)، سراسر زمین مسجد، محراب پرستش و زمین ه‏اى براى تسبیح و تقدیس خدا بود، چه هر چه حلقه حصار را بر او تنگ‏ تر می کردند و سخت گیری ها بیشتر مى ‏شد، احساس قرب بیشتر به ‏خدا می کرد و از« نماز» و « صبر» کمک می گرفت. امام، زندان را پرستشگاه‏ ساخته بود و از تنهایى زندان، خانه انس و الفت ‏با خدا پدید آورده بود. روزها روزه می گرفت و شب ها به نماز و مناجات می ایستاد. به روایت ‏یکى از زندان بانانش، حضرت، خدا را حمد مى ‏کرد که جایى مهیا و آسوده براى عبادت، نصیب وی ساخته است.
آری! امام کاظم(ع) در شرایط دشوار حکومت عباسیان ‏مى ‏زیست، دورانی که دستگیرى و آزار هواداران اهل بیت، سیاست رایج ‏خلفا بود و طبیعى بود که آن حضرت نیز، از سوى هارون‏ الرشید، مورد آزار و شکنجه قرار گیرد.
امام کاظم(ع) می فرماید: ' به راستی که با ارزش ترین مردم کسی است که دنیا را برای خود مقامی نداند، بدانید بهای تن شما مردم، جز بهشت نیست، آن را جز بدان نفروشید.'

یک جرعه آفتاب از چشمه سار حضرت کاظم(ع):

- لِکُلِّ شَی ءٍ دَلیلٌ وَ دَلیلُ الْعاقِلِ التَّفَکُّر .فرمود: براى هر چیزى، دلیل و راهنمایى است و راهنماى شخص عاقل  تفکّر و اندیشه اوست. (تحف العقول : ص ۲۸۵، بحارالانوار: ج ۱، ص ۱۳۶، ضمن ح ۳۰)
- مَنْ اَرادَ اءنْ یَکُونَ اءقْوىَ النّاسِ فَلْیَتَوَکَّلْ علَى اللّهِ. فرمود: هرکس بخواهد (در هر جهتى ) قوى ترینِ مردم باشد باید توکّل در همه امور، بر خداوند سبحان نماید. (بحارالانوار: ج ۷۵، ص ۳۲۷، ضمن ح ۴)
- انَّ العاقل لایکذبُ و ان کان فیه هواه . انسان خردمند دروغ نمی‌ گوید؛ اگر چه دروغ وسیله ‌برآمدن خواهش‌های نفسانی او باشد. (منبع: صحیفه‌امام کاظم(ع)، ج ۱، ص ۴۵۲ تا ۴۷۵)
- من لَمْ یَکنْ لهُ من نفسِهِ واعظٌ تَمَکَن منهُ عَدّوه.ُ هرکس در وجودش پنددهنده‌ای نداشته باشد، دشمنش بر او مسلط می‌ شود. (منبع: صحیفه‌امام کاظم(ع)، ج ۱، ص ۴۵۲ تا ۴۷۵)
- ایاک و الضجر و الْکَسَلَ، فاِنهما یَمَنعانِ خطَّک من الدنیا و الاخره. از سستی و بی‌ حوصلگی بپرهیز؛ زیرا این دو خصلت، تو را از بهره‌ وری از نعمت‌های دنیا و آخرت باز می ‌دارد. (منبع: صحیفه‌امام کاظم(ع)، ج ۱، ص ۴۵۲ تا ۴۷۵)
- فضلُ یُتَقَرَّبُ به العبدُ الی‌اللهِ بعدَ المعرفه بِه الصلاهٌ و برُّ الوالدینِ و ترکُ الحسِد و العجبِ و الفخر. برترین چیزی‌ که بنده به ‌وسیله آن به خداوند نزدیک می‌ شود، پس از شناخت خدا نماز و نیکی به پدر و مادر، ترک حسد، خودپسندی و تکبر است. (منبع: صحیفه‌امام کاظم(ع)، ج ۱، ص ۴۵۲ تا ۴۷۵)
- الْمُوْمِنُ مِثْلُ کَفَّتَىِ الْمیزانِ کُلَّما زیدَ فى ایمانِهِ زیدَ فى بَلائِهِ. فرمود: مومن همانند دو کفّه ترازو است، که هر چه ایمانش افزوده شود بلاها و آزمایشاتش بیشتر مى شود. (تحف العقول : ص ۳۰۱، بحارالا نوار: ج ۷۸، ص ۳۲۰، ضمن ح ۳)
- ما فِى الْمیزانِ شَی ءٌ اءثْقَلُ مِنَ الصَّلاهِ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمّدٍ . فرمود: در میزان الهى نیست عمل و چیزى، سنگین تر از ذکر صلوات بر محمّد و اهل بیتش (صلوات اللّه علیهم اجمعین). (اصول کافى: ج ۲، ص ۴۹۴، ح ۱۵)

گردآوری و تنظیم: محبوبه بهلولی

منبع: پایگاه خبری حوزه، تبیان