روزگار توام با اندوه و رنج تو از همان لحظه آغاز شد، از همان لحظه که کودکی ات را با هفتاد و دو پروانه سرخ، بدرقه کردی، از همان لحظه که مصیبت را در بالاترین درجه، به نظاره ایستادی و پا به پای غل و زنجیرهای بسته بر دست و پای پدر، خون گریستی. تو در مصیبت کربلا بزرگ شدی و رنج هایت همیشگی شد تا راوی دردهای بهترین بندگان خدا باشی. تا قصه عشق، فراموش نشود.

آری! شهر تو را خوب می شناسد؛ تو را که معرفت، گوشه نشین درگاهت بود و علم، خوشه چین علم «لدنی»ات. تو را که وجودت هر لحظه، رستاخیزی به پا می کرد در جان های آشفته و پژواک رسایی بودی از فریادی که از حنجر بریده خون خدا، بر خاک تفتیده نینوا جاری شد، تو را که تفسیری بودی از اشک های سی ساله «زین العابدین». اما تیرگی هشام، عظمت تو را تاب نیاورد. شور خطابه هایت لرزه افکند بر ارکان قدرت های پوشالی شان و حلقه های شاگردانت، طناب داری شد بر گلوی نا اهلان. نقشه ها کشیده و توطئه ها چیده شد. آری! اگر «محمد» می ماند، حقیقت، همیشه زنده می ماند و اگر حقیقت زنده می ماند، دروغ «هشام»، برملا می شد.

حضرت امام محمد باقر(ع) در روز جمعه سوم ماه صفر سال ۵۷ هجری در شهر مدینه متولد شد. نام مبارک ایشان محمد و لقب آن حضرت باقر یا باقرالعلوم است. القاب دیگری مانند شاکر، صابر و هادی نیز برای آن حضرت ذکر کرده اند. کنیه امام ' ابوجعفر' است. مادرگرامی آن حضرت فاطمه دختر امام حسن مجتبی(ع) و پدر بزرگوارشان امام زین العابدین(ع) است. بنابراین نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن(ع) و از سوی پدر به امام حسین(ع) می رسد. در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سید الشهداء کودکی بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک می شد. امام باقر(ع) در هفتم ذیحجه سال ۱۱۴ هجری و در سن پنجاه و هفت سالگی در زمان حاکم ستمگر اموی 'هشام بن عبدالملک' مسموم شد و به شهادت رسید.

امام باقر(ع) در شامگاه شهادت به فرزند خویش امام صادق(ع) فرمود: ' من امشب جهان را بدرود خواهم گفت، هم اکنون پدرم را دیدم که شربتی گوارا نزد من آورد و نوشیدم. او مرا به سرای جاوید و دیدار حق بشارت داد. '

بدن مطهر آن دریای بیکران دانش در خاک بقیع، در کنار پدر و جدش امام مجتبی(ع) و امام سجاد(ع) به خاک سپرده شده است.

گلهایی معطر از بوستان احادیث امام باقر(ع)

- از دشمنی بپرهیزید ، زیرا فکر را مشغول کرده و مایه نفاق می شود. بحارالانوار، دار احیاء الترا العربی، ج ۲ ، ص (۳۰۱)

- هر که خوش نیت باشد، روزی اش افزایش می یابد. همان ماخذ ص (۱۷۵)

- دانشمندی که از علمش سود برند، از هفتاد هزار عابد بهتر است.  همان ماخذ ص(۱۷۳)

- سخن نیک را از هر کسی، هر چند به آن عمل نکند، فرا گیرید. همان ماخذ ص(۱۷۰)

- هر کس با خانواده اش خوش رفتار باشد، بر عمرش افزوده می گردد. همان ماخذ ص(۱۷۵)

- نهایت کمال ، فهم در دین و صبر بر مصیبت، و اندازه گیری در خرج زندگانی است. همان ماخذ ص(۱۷۲)

- سه چیز از خصلتهای نیک دنیا و آخرت است: از کسی که به تو ستم کرده گذشت کنی، به کسی که از تو بریده بپیوندی و هنگامی که با تو به نادانی رفتار شود، بردباری کنی. همان ماخذ ص (۱۷۳)

- خداوند بنده مومنش را با بلا مورد لطف قرار می دهد، چنانکه سفر کرده ای برای خانواده خود هدیه می فرستد و او را از دنیا پرهیز می دهد، چنانکه طبیب مریض را پرهیز می دهد. همان ماخذ ص (۱۸۰)

- تو را به پنج چیز سفارش می کنم: اگر مورد ستم واقع شدی ستم مکن، اگر به تو خیانت کردند خیانت مکن، اگر تکذیبت کردند خشمگین مشو، اگر مدحت کنند شاد مشو و اگر نکوهشت کنند، بیتابی مکن.   همان ماخذ ص(۱۶۷)

- چه بسا شخص حریص بر امری از امور دنیا، که بدان دست یافته و باعث نافرجامی و بدبختی او شده است و چه بسا کسی که برای امری از امور آخرت کراهت داشته و بدان رسیده، ولی به وسیله آن سعادتمند شده است. (بحارالانوار، دار احیاء الترا العربی ، ج ۷۵ ص (۱۶۶)

گردآوری و تنظیم: بهلولی

منبع: پایگاه خبری حوزه، تبیان