بغضِ غریبی گلوی عالم را می فشارد و سنگینی داغی جان‌سوز بر قلب زمین چنگ می زند. ملائک، کوچه پس‌کوچه های مدینه را در جستجوی نوری می گردند که محضرِ مبارکش، منبع فیض آسمانی بود و لقبش صادق . آری! او به حق صادق آل محمد بود و تمامی گفتار و کردارش نیز صادق انه بود، وقتی چشمه علم و دانش جعفر ی، بی امان می جوشید، از گرداگردِ عالم به محضر درسش می شتافتند و روسای مذاهب در محضرش زانوی ادب می زدند و دشمنانِ نیز به مقام شامخ او اعتراف می کردند.

اما اینک خوشه های زهرآگینِ کینه منصور،‌ قلب سپیدش را هزار پاره کرده و شالِ سیاه عزا بر گردن شاگردانِ «مکتب جعفر ی»‌ حلقه زده است. بار دیگر امام ی در سوگِ پدر شهیدش می نشیند و لحظه های تلخِ وداع آن دو، بر شانه های تاریخ هجوم می آورد. ثانیه های واپسین است. تمام فرزندان و نزدیکانِ امام صادق (ع) گرداگرد بسترش حلقه زده اند. امام برای آخرین‌بار چشم می گشاید. تن رنجورش، برای همراهی‌ ملائک بی تاب است؛‌ اما زبانش برای گفتنِ آخرین وصیتِ پدرانه بی تاب تر! لب می گشاید و می فرماید: ‌«به شیعیان بگویید شفاعت ما به آنان که نماز را سبک می شمارند، نخواهد رسید». چنین است که شیعه باید به رئیس مذهب خود مباهات کند، حال آن که وسعت این مکتب الهی، شرق و غرب عالم را در زیر پرچم حقانیت خود گرد آورده است.

حضرت امام جعفر صادق (ع)، در روز هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ ه .ق چشم به جهان گشود. پدر بزرگوار ایشان امام محمد باقر(ع) و مادر گرامی شان «ام فروه» بود. امام صادق (ع) تا دوازده سالگی، ‌معاصر جد گرامی اش حضرت سجاد(ع) بود و مسلماً تربیت اولیه ایشان، تحت نظر آن بزرگوار صورت گرفت. پس از رحلت امام چهارم، نوزده سال نیز در خدمت پدر بزرگوارش امام محمد باقر(ع) زندگی کرد و به این ترتیب، ۳۱ سال از عمر شریف خود را در خدمت جد و پدر بزرگوارش که هر یک از آنان حجت زمان خود و منشا ‌فیض الهی بودند، کسب نور فرمود. بنابراین، صرف نظر از جنبه الهی و افاضات رحمانی که هر امام ی آن را دارا است، بهره مندی از محضر آن دو بزرگوار موجب شد که آن حضرت با استعداد ذاتی و شمّ علمی و ذکاوت بسیار، به حد کمال علم و ادب رسید و در عصر خود، بزرگ ترین قهرمان علم و دانش شد. پس از درگذشت پدر بزرگوارش، ۳۴ سال نیز دوره امام ت ایشان بود که در این مدت، «مکتب جعفر ی»‌ را پایه ریزی کرد و موجب بازسازی و زنده نگه داشتن شریعت محمدی(ص) شد. ایشان سرانجام به دست منصور دوانیقی، در ۲۵ شوال ۱۴۸ هجری قمری مسموم شد و به شهادت رسید.

احادیثی گهربار از امام جعفر صادق (ع):

- اوّلین محاسبه انسان در پیشگاه خداوند پیرامون نماز است، پس اگر نمازش قبول شود بقیه عبادات و اعمالش نیز پذیرفته مى گردد و گرنه مردود خواهد شد.(وسائل الشیعه، ۴/۳۴)

- اَرج الله رَجاءَ لایجرّئک عَلی مَعصیتِه و خَف اللهَ خوفاً لا یویسُک مِن رَحمته؛ به خداوند امیدوار باش، امیدی که تو را بر انجام معصیتش جرات نبخشد و از خداوند بیم داشته باش بیمی که تو را از رحمتش نا امید نگرداند.(جهادالنفس،ح۱۰۹)

- لَا یَتِمُّ الْمَعْرُوفُ اِلَا بِثَلَاثَهِ تَعْجِیلِهِ وَ تَصْغِیرِهِ وَ سَتْرِهِ؛ نیکی کامل نمی شود، مگر با سه چیز؛ زود انجام دادن آن و کوچک شمردنش و پنهان کردنش. (بحارالانوار، ، ج۷۵، ص ۲۰۱)

- وَ ارْوَحُ الرَوحِ الْیَاْسُ مِنَ النَاس؛ بزرگ‌ترین آرامش ناامیدی از مردم است. (بحارالانوار، ، ج۷۵، ص۲۴۹)

- مَنْ یَثِقْ‌بِاللَهِ یَکْفِهِ مَا اهَمَّهُ مِنْ امْرِ دُنْیَاهُ وَ آخِرَتِه؛ هر کس از خدا بترسد خداوند نیازها و خواسته های دنیا و آخرت او را برآورده می سازد. (بحارالانوار، ج۷۵، ص۲۸۱)

- بَرُّوا آبَآءَکُمْ یَبَرَکُمْ اَبْنَاوُکُمْ وَ عِفُّوا عَنْ‌نِسَاءِ النَاسِ تَعِفَّ نِسَاوُکُمْ؛ بر پدران خود نیکی کنید تا فرزندان شما نیز بر شما نیکی کنند و نسبت به زنان مردم عفت داشته باشید تا زنان شما نیز عفت داشته باشند».  (الکافی، ج۵، ص۵۵۴)

- اَحبّ اخوانى الى من اهدى الى عیوبى؛ محبوبترین برادرانم نزد من، کسى است که عیبهایم را به من اهدا کند. (تحف العقول،ص۳۶۶)

- ایاکم ان یحسد بعضکم بعضا فان الکفر اصله الحسد؛ از حسد ورزى به یکدیگر بپرهیزید، زیرا ریشه کفر، حسد است. (تحف العقول، ص ۳۱۵)

- اَفضَلُ العِبادهُ اِدمانُ التَّفکُّرفی اللهِ و فی قُدرَتهِ؛ برترین عبادت مداومت کردن بر تفکر درباره خداوند و قدرت اوست. (جهادالنفس،ح۵۳)

- هر مۆمنى که گرفتارى مۆمنى را بر طرف کند، خداوند هفتاد گرفتارى دنیا و آخرت را از وى دور می ‏سازد. (مستدرک الوسائل: ۱۲/۴۱۳)

- سه چیز محبّت می ‏آورد: دین‏دارى، تواضع و بخشش .(تحف العقول: ۳۱۵)

گردآوری و تنظیم: محبوبه بهلولی