به همین بهانه با وی به گفتگو نشستیم.
این کارمند بازنشسته دانشگاه ابتدا با بیان اینکه دانشگاه یزد از نظر علمی و فرهنگی جایگاه بسیار خوبی دارد، می‌گوید: کارمندان و اعضای هیات علمی بدنه اصلی دانشگاه هستند اما متاسفانه به نظر می‌رسد اعضای هیئت علمی جایگاه خود را در دانشگاه بالاتر از کارمند می دانند، البته از لحاظ علمی بالاتر هستند، اما این اختلاف طبقاتی بین کارمند و هیئت علمی مناسب دانشگاه نیست.
ابراهیمی با توضیح اینکه در ابتدای تاسیس دانشگاه تمام کارمندان در زمینه های مختلف با هم همکاری داشتند بیان می‌دارد: در سالهایی که از تاسیس دانشگاه می گذرد هر سال فرصتها بیشتر شده و همین طور فاصله طبقاتی نیز زیاد شده است.
وی ادامه می‌دهد: کارمند دانشگاه بودن مایه افتخار است اما از لحاظ حقوقی و درآمد از بسیاری ادارات دیگر حقوق پایین تری دارد، ‌البته در دوران مدیریت دکتر اولیاء حقوق کارمندان دانشگاه تا حدی افزایش یافت که نسبت به سال‌های گذشته شرایط بهتری ایجاد شد.

وی در ادامه صحبت‌های خود می‌گوید اگر دوباره به زمان گذشته برمی گشتم تصمیمی برای حضور در دانشگاه به دلیل مسایل مالی نداشتم اما از لحاظ‌های دیگر مشکلی نداشتم و کار در دانشگاه را دوست داشتم.
محمد ابراهیمی با اشاره به اینکه باید به افراد در آستانه بازنشستگی بهای بیشتری داده شود بیان می‌کند: تا دو سال دیگر تعداد زیادی از کارمندان قدیمی بازنشست می‌شوند و باید به این کارمندان بیشتر بها داده شود و تا آنجایی که امکان دارد در شرایط حقوق و پاداش خوب و با احترام بازنشسته کنند.
وی ادامه می‌دهد: در بخش انبار دانشگاه با بررسی فاکتورهایی که مشکل داشتند، شاید میلیاردها تومان به کمک دانشگاه کردم و انتظار داریم که برای افرادی که ۳۰ سال زحمت کشیدند بیشتر ارزش قائل شوند.
وی در توصیه به جوانان می‌گوید: آنها باید به نحو احسن در هر پست و مقام و شرایط کاری مختلف کار کنند و با ارباب رجوع با احترام رفتار کنند.
ابراهیمی در ادامه با اشاره به خاطرات تلخ و شیرینش در دانشگاه می‌گوید: بهترین خاطره من که درواقع می‌توان گفت بدترین خاطره ام نیز هست قبول شدن در دانشگاه علامه طباطبایی در رشته علوم ارتباطات بود که متاسفانه شرایط برای حضور و تحصیل در آن دانشگاه فراهم نشد وگرنه با شرایط مختلفی که در طول این ۳۰ سال داشتم امروزه شرایط بسیار فرق می کرد.

این کارمند بازنشسته دانشگاه یزد می‌افزاید: تاریخچه دانشگاه یزد به بهمن‌ماه سال ۶۷ بر می گردد. ابتدا دانشگاه در محل ساختمان اداره ارشاد که استیجاری بود قرار داشت بعد به محل پشت دانشکده فنی شهید صدوقی واقع در بلوار دانشجو روبروی هتل جهانگردی منتقل شد، سپس فعالیت دانشگاه در ساختمان مرکزی واقع درمیدان باغ ملی که ساختمان تعاون سپاه بود ادامه یافت که خاطرات مختلفی را برای بنده به همراه دارد.
وی ادامه می‌دهد: نهایتا ساختمان دانشگاه به سایت اصلی انتقال یافت و اولین گروهی هم که در اینجا مستقر شد ما بودیم. اولین ساختمانی که در سایت دانشگاه ساختند سالن ورزشی کوثر بود، ‌سپس انبار مرکزی دانشگاه، درواقع سالن پینگ پنگ بود که اختصاص دادند به انبار مرکزی. بعد از آن دو خوابگاه ویژه خواهران بود که از سوی مرحوم هرندی ساخته شد.
ابراهیمی با تشریح اینکه بازنشستگی برایم سخت است اظهار می‌دارد: بنده انسان اجتماعی هستم و با مردم زیاد رفت و آمد داشته ام و در حال حاضر با بازنشستگی ساعت های زیادی را در منزل هستم که این آزار دهنده است. من سال‌ها به عنوان مسئول انبار دانشگاه بودم و اگر فرصتی پیش آید که در قالب شرکت خصوصی بتوانم با دانشگاه همکاری داشته باشم قطعا این کار را انجام خواهم داد.
وی درپایان با قدردانی از رئیس دانشگاه، معاونان و سایر همکاران می‌گوید: در طول ۲۸ سال خدمتم هرگز در تعامل با کارمندان زیر دست و همطراز خودم به مشکلی برنخوردم و هیچ وقت دلخوری ایجاد نشد، اما با مسولین دانشگاه در رابطه با بعضی مسایل پیشنهادهایی داشته ام و در همین راستا ممکن است مساله‌ای پیش آمده باشد که از همه آنها حلالیت می خواهم.