تازه های پژوهشی محققان دانشگاه (Research highlight)

.

روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی استان سمنان؛

تازه های پژوهشی

Neuroprotective nature of adipokine resistin in the early stages of focal cerebral ischemia in a stroke mouse model

شواهد جدید پیشنهاد می کنند رزیستین ممکن است دارای اثر درمانی بالقوه در اداره بیماری های تحلیل برنده عصبی باشد. اما نقش آن در پاتوفیزیولوژی آسیب های ناشی از سکته مغزی مشخص نیست و بررسی های بیشتری برای توصیف اثر رزیستین و مکانیسم های مولکولی احتمالی در آسیب ایسکمیک- پرفیوژن مجدد لازم است انجام پذیرد. در این مطالعه ایسکمی مغزی موضعی با انسداد شریان مغزی میانی در موش سوری انجام شد. تجویز مرکزی رزیستین تنها در دوزهای ۲۰۰ و ۴۰۰ نانوگرم به ازای هر موش سوری به طور قابل توجهی اندازه آسیب مغزی را کاهش داد و عملکرد عصبی را بهبود بخشید ( P < ۰.۰۰۱ ). علاوه بر این موثرترین دوز رزیستین (۴۰۰ نانوگرم به ازای هر موش سوری ) به طور معنی داری ادم مغزی ( P < ۰.۰۰۱ )، نفوذپذیری سد خونی مغزی ( P < ۰.۰۵ )، محتوای MDA (استرس اکسیداتیو) ( P < ۰.۰۰۵ ) و سلول های تانلی مثبت(آپپتوزیس) و پروتئین های مرتبط با آپوپتوزیس ( P < ۰.۰۰۱ ) را ۲۴ ساعت بعد از ایسکمی مغزی کاهش داد . بیان mRNA رزیستین، TNF-α ، اینترلوکین-۱ β و TGF-β در ۱۲ ساعت پس از ایسکمی به طور قابل توجهی افزایش یافت و در ۲۴ ساعت پس از MCAO به سطح پایه خود رسید. همچنین درمان با رزیستین (۴۰۰ نانوگرم به ازای هر موش سوری ) موجب افزایش معنی دار TGF-β و اینترلوکین-۱۰در ۲۴ ساعت پس از ایسکمی گردید ( P < ۰.۰۰۱ ) . یافته های اصلی این تحقیق نشان داد، درمان با رزیستین نوترکیب می تواند آسیب ایسکمی مغزی را در یک رویکرد وابسته به دوز از طریق کاهش آپوپتوزیس، اکسیداتیو استرس و تقویت سیتوکین های ضد التهابی کاهش دهد. با این حال، استفاده از رزیستین به عنوان یک هدف درمانی برای بیماران مبتلا به سکته مغزی متضمن انجام تحقیقات بیشتری می باشد.