خدیجه! چشم بگشا غروب تو را صبر نتوانم. هنوز راه بس دراز است و یاران بس اندک.
سلام خدا بر خدیجه(س) نور چشم محمد(ص) که آرامش در نگاهش بود و عشق به معبود یکتا در کلامش! سلام خدا بر اولین زنی در زمین که محمد(ص) را با هر آنچه داشت، باور کرد و پشت سر آفتاب وجودش، قامت بست و بدان‌سان لایق سلام جبرئیل شد. محمد(ص) از روزگار جهل و شرک، رنج‌ها و زخم‌ها دیده بود و خدیجه(س) آمده بود تا مرهمی باشد بر آن همه درد و رنج.
دستان بخشنده او دین محمد(ص) را یاری کرد. روزهای با خدیجه(س) تنها روزهای آفتابی پیامبر(ص) بود. آن شب که ستاره عمر وی رو به خاموشی گذاشت، کهکشانِ اشک در آسمان چشم رسول الله(ص)، حکایت از غمی بی‌پایان داشت. ای چراغ روشن شب‌های رسالت، کاش می ماندی و کوله بار محبتت را تا غار تنهاییِ رسول الله(ص)، به دوش می‌کشیدی، و اوج وفای خود را با پرچمی از عشق، بر قله های مکه به تماشا می گذاشتی...
۶۸ سال قبل از هجرت در خانواده‏ اى از قبیله هاشم که یکی از ثروتمندان قریش‏ بودند، دختری به دنیا آمد که او را خدیجه نامیدند. خانواده ی ‏خدیجه (س) از نظر شرافت ‏خانوادگى و نسبت‏های خویشاوندى، یکی از بزرگترین قبیله‏ هاى عرب بود. خدیجه (س) در بین اقوام خود کم نظیر و به حسن اخلاق و سخاوت معروف بود. حتى قبل از اسلام وى را طاهره، مبارکه و سیده زنان‏ می خواندند. همسر بزرگوار پیامبر اسلام در ۲۴ سال زندگی مشترک، الگویی تابناک از همراهی و همدلی با ایشان بوده و خدمات بسیاری برای آن بزرگوار و دین اسلام انجام داد. حمایت های مالی، روحی و عاطفی از حضرت محمد(ص)، تصدیق و تایید پیامبر در آن روزگار و یاری ایشان در برابر آزار مشرکان، گوشه هایی از این خدمات ارزشمند است.
مقام حضرت خدیجه (س) بسیار والاست تا آن جا که، وقتی رسول خدا(ص) از معراج بازگشت، از جبرئیل پرسید؛ آیا کار دیگری هست؟ جبرئیل گفت: ' از طرف خداوند و از سوی من به خدیجه(س) سلام برسان.'
هنگامی که رسول خدا(ص) خدیجه را ملاقات کرد، فرمود: ' ای خدیجه! خداوند و فرشتگان بر تو سلام می رسانند و گرامی ات می دارند.' خدیجه(س) فرمود: خداوند، خود سلام است و سلام از اوست و سلام به سوی اوست و نیز سلام بر جبرئیل فرشته ی حق باد.
پیامبر(ص) فرمود: خدیجه اولین زنی بود که به من ایمان آورد و در زمانی که همه مرا ترک کردند او یاری ام کرد. همچنین حضرت می فرمود: برترین بانوان بهشت عبارتند از مریم دختر عمران، آسیه دختر مُزاحِم، خدیجه دختر خَوَیْلِد و فاطمه دختر محمد(ص).
از فضیلت های حضرت خدیجه(س)، مقامی است در بهشت که از سوی خداوند به ایشان وعده داده شده است.
پیامبراکرم(ص) به خدیجه بشارت می داد و می فرمود: ' در بهشت، خانه ای داری که در آن رنج و سختی نمی بینی.'
امام صادق(ع) نیز می فرماید: هنگامی که خدیجه(س) وفات یافت، فاطمه(س) بی تابی می کرد و گرد پدرش می گشت و سراغ مادر را از او می گرفت. پیامبر از این حالت دخت کوچکش بیشتر محزون می شد و دنبال راهی بود تا او را آرام کند. فاطمه همچنان بی تابی می کرد تا اینکه جبرئیل بر پیامبر نازل شد و فرمود: ' به فاطمه سلام برسان و بگو مادرت در بهشت و در خانه ای کنار آسیه، همسر فرعون و مریم دختر عمران نشسته است.» هنگامی که فاطمه این سخن را شنید، آرام گرفت و دیگر بی تابی نکرد.'
حضرت خدیجه(س) در سال دهم بعثت و در دهم ماه رمضان، مدت کوتاهی بعد از وفات 'حضرت ابوطالب' از دنیا رفت. آن سال را 'عام الحزن' نامیدند. آرامگاه حضرت خدیجه(س) در قبرستان «حجون‏» واقع در شهر مکه است.

گردآوری و تنظیم: محبوبه بهلولی