بوی اردیبهشت، مشام جان را می ‏نوازد و ما را به یاد زیباترین دوران زندگی‏مان می‏ اندازد. دورانی که معلمان دلسوز برایمان سرمشق عشق و معرفت و ادب می‏ گرفتند و با سرانگشتان خویش، افق روشن فرداها را نشانمان می دادند، به راستی معلمان علم را به بشریت مى آموزند و آن را بر لوح ضمیرهاى پاک، حک مى کنند و سیاهى جهل را از دل ها مى زدایند و ما امروز به احترام نام بلندشان قیام می‏ کنیم و در زلال کلامشان رها می‏ شویم و حدیث زندگی را دیگر بار در کنارشان مرور می‏کنیم.
دوازدهم اردیبهشت، روز بزرگداشت عشق و ایثار است. روز بزرگداشت کسانی است که الف قدّشان، در راه تعلیم خوبی ها خمیده شد. روز تجلیل از کسانی است که علم را جرعه جرعه در جان ها جاری ساخته و با دانش خویش، جامعه ای نو بنا کرده و فردایی با شکوه را نوید می دهند. روز یاد کردن از گمنامان آشناست، عزیزانی است که در سنگرعلم و دانش، سربازانی مخلص و دانشمند تربیت نموده و دفترهای خاطرات از عطر یادشان آکنده است.
دوازدهم اردیبهشت، سالروز شهادت استاد مطهری، الگوی استادان متعهد و آگاه به زمان و معلم برجسته انقلاب اسلامی است که بنیانگذار جمهوری اسلامی، از وی به عنوان حاصل عمر خویش یاد کرد. استاد مرتضی مطهری از زمره معلمان راستین انقلاب است که با نگاه ترکیبی به معارف بشری، تلاش های علمی و عملی خویش را مقدمه ای برای عبادت می دانست و در این راه به دینداری راه یافت و با شهادت، عبادت علمی و عملی خود را کامل ساخت.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.

حکایت های اخلاقی استاد شهید مطهری

خضوع و خشوع در نماز
حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمد باقر حجتی در یکی از خاطرات خود به حالات معنوی استاد مطهری رحمه الله، اشاره کرده و می‏ گوید: "روزی بر مسجد در آمدم، استاد با این که هوا گرم بود، با عمامه و قبا و عبا در حال اقامه نماز بودند. واقعا نماز اقامه می‏ کردند. شاید به علت آنکه با تمرکزی عجیب و خضوع و خشوعی جالب توجه نماز می‏ خواندند، به هیچ وجه متوجه ورود من نشدند. استاد نماز را به گونه ‏ای آمیخته با توجه و خضوع برگزار می‏ کردند که حالت ویژه ایشان مرا به خود مجذوب ساخت. به جای این که به ایشان اقتدا کنم، مشغول تماشای نمازشان شدم. تا از نماز فارغ شدند، ادعیه و تعقیبات و تسبیحات را ادامه دادند. حالی که از پشت‏ سر در نماز ایشان به وضوح احساس می‏کردم، غیرقابل توصیف است. گویی قیامت و احوال آن را شهود می‏ کردند و حالت و خشیتی که ویژه علمای واقعی و خدا آشناست، حتی از قفا در قد و بالای آن سرو سهی، انسان را مجذوب خود می‏ ساخت. "
اخلاص
استاد مطهری رحمه الله سرا پا در عشق به اسلام و دفاع از ارزش‏ های اسلامی می‏ سوخت. او قبل از اینکه عالم یا معلم خوبی باشند، انسانی معتقد، با ایمان و با تقوا بود. اعمال و رفتار وی دقیقا مصداق کامل «ان صلاتی و نسکی و محیای و مماتی لله رب العالمین‏» ; «نماز و تمام عبادات من، و زندگی و مرگ من، همه برای پروردگار جهانیان است» بود.
شهید مطهری رحمه الله چون تمام کارهایش را برای خدا انجام می‏ داد، هیچ گاه به دنبال شهرت نبود. فرزند ایشان در مورد اخلاص استاد مطهری رحمه الله می‏گوید: "عنوان همیشگی نویسنده بر روی کتاب‏ هایشان «مرتضی مطهری‏» بود و اجازه نمی‏ دادند کلمه‏ هایی مثل استاد و غیره قبل از اسمشان آورده شود. از شهرت به شدت پرهیز داشتند. با اینکه تشکیل دهنده هسته مرکزی شورای انقلاب بودند، در روزنامه‏ ها چندان نامی از ایشان آورده نمی ‏شد، و وقتی از ایشان می‏ پرسیدیم که: "چرا اسمی از شما نیست و از اکثریت دست‏ اندرکاران انقلاب کم و بیش نامی هست؟"
ایشان می‏ گفتند: " من کاری را که باید انجام بدهم، انجام می دهم. هرچه نامم کمتر مطرح شود، آسوده ‏ترم. سعی من بر این است که در غیر موارد ضروری در اجتماعات عمومی مطرح نشوم."

گردآوری و تنظیم: بهلولی با استفاده از پایگاه خبری تحلیلی اهل بیت