دکتر محمد کافی رئیس دانشگاه فردوسی مشهد ضمن تبریک هفته جوان پیامی به شرح زیر صادر نمودند.

رونق عهد شباب است دگر بستان را

می‌رسد مژده گل بلبل خوش‌الحان را

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی

خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

جوانان فرصت‌های زنده هر جامعه‌ای برای پیشرفت هستند و میزان حضورشان در هر عرصه‌ای معیاری است که به یاری ان می‌توان میزان کامیابی و توفیق را در ان عرصه ارزیابی کرد. فضای جامعه در هر حوزه‌ای اعم از فرهنگ و دانش و صنعت، فروغ و گرما از همت و پشتکار جوانان می‌گیرد. این نیروی پرشور و عظیم، دستمایه‌ای است که جامعه می‌تواند به پشتوانه ان بر تمامی نداشته‌هایش غلبه کند و البته چشم بستن بر این سرمایه بی‌جایگزین، محرومیتی است که جبران ان با هیچ سرمایه‌ای اعم از زیرزمینی و روزمینی مقدور نیست. نشاط، تلاش، شور زندگی، میل به راکد نماندن و فراتر رفتن، شوق کشف کردن و در راه‌های تازه قدم نهادن و عطش اگاهی و اشتیاق به اموختن و دانستن، همه و همه از زمره شاخص‌هایی است که با سنجش ان می‌توان به میزان سلامت و زنده بودن و پویندگی جامعه راه برد؛ و اینها همه شاخ و برگ درخت برومندی هستند به نام جوانی. بر این درخت باراور سایه‌گستر میوه‌ای جز دانایی و پیشرفت نخواهد رویید. سرزمینی که چنین موهبتی ندارد، چه دارد؟! و سرزمینی که چنین موهبتی دارد، چه ندارد؟!

هفته‌ای که به نام جوان و جوانان نامگذاری شده است از یک سو فرصت نمادینی است که در ان مسئولان جامعه در هر رده‌ای به خود یاداوری کنند و در یاد داشته باشند که در کشوری عنان پاره‌ای امور را به دست دارند که از مشخصات اشکار ان جوانی جمعیت است؛ و سود بردن از این سرمایه بی‌همتا، نیازمند برنامه‌ریزی‌های هوشمندانه‌ای است که عواید ان در کوتاه‌مدت و بلندمدت متوجه نسل‌های گوناگون خواهد شد؛ و البته چشم پوشیدن از این مسئولیت بزرگ و به فراموشی سپردن ان خسارتی است اشکار که ریشه‌های حیات جامعه را از تکاپوی رشد بازمی‌دارد. از سوی دیگر هفته جوان تلنگر نیکویی خواهد بود اگر جوانان این مرز و بوم را بر ان بدارد که اگاهانه در باب فرصت بی‌بازگشت جوانی خود بیندیشند تا پربارترین سال‌های زندگی خود را در طریق اگاهی و ابادی بگذرانند و یقین داشته باشند که تنها در سایه چنین تلاشی است که می‌توان امیدوار بود که علیرغم گذر سالیان «روحیه جوانی» در جامعه نهادینه گردد و پایدار بماند.

نبض جوانی شاید در هیچ نهادی به اندازه دانشگاه از شور و تپندگی برخوردار نباشد. دانشگاه محیط شایسته‌ای است که در ان نشاط جوانی با عنصر مهارت و اگاهی درمی‌امیزد و حاصل ان هر چه باشد در سرنوشت نسل‌ها اثرگذار خواهد بود. ما دانشگاهیان اعم از دانشجویان و استادان ناگزیریم که موقعیت ویژه خود را بشناسیم و بدانیم که انچه در محیط دانشگاه جریان و سریان دارد همانا ارزشمندترین گوهر خدادادی این سرزمین است و به یاری ان است که می‌توان حال و اینده این مرز و بوم را به جهات مادی و معنوی سیراب‌تر و غنی‌تر کرد. امید است که در پرتو باور ملی به جوانان بتوانیم جوانان تلاش‌گر و جستجوگر ایرانی را که گام‌هایشان تشنه فتح قله‌های بلند پیروزی و بهروزی است همواره در عرصه‌های گوناگون، قرین سرافرازی ببینیم و در شکر این نعمت و پاسداشت این موهبت بکوشیم.