دکتر ارکان گفت: هیدروژل ها، شبکه های پلیمری و آبدوست سه بعدی هستند که در حلالهای آبی بدون اینکه حل شوند، متورم میگردند.

به گفته وی از آنجا که هیدروژلها قابلیت جذب آب بالا، الاستیسیته، انعطاف پذیری و توانایی ایجاد محیط مرطوب برای زخم دارند، مواد مناسبی برای طراحی زخم پوش ها می باشند.

دکتر ارکان اظهار داشت: اخیراً، استفاده از پلیمرهای طبیعی و گیاهی به دلیل زیست سازگاری بالا، زیست تخریب پذیری و شباهت به بافت های بدن در درمان زخم ها مورد توجه قرار گرفته اند.

وی گفت: این دسته از مواد به دلیل خواص مکانیکی ضعیف تر، معمولاً به صورت ترکیب با پلیمرهای سنتزی به کار می روند تا خواص مورد توجه در یک زخم پوش ایده آل را فراهم سازند.