سال گذشته (۱۳۹۹) در خلال برگزاری چهارمین دوره جایزه پژوهش سال سینمای ایران، مصاحبه‌ای با دهها سینماگرِ مطرحِ سینمای ایران اعم از تهیه‌کننده، کارگردان، بازیگر، فیلمنامه‌نویس و نیز پژوهشگران سینمای ایران در خصوص اهمیت و جایگاه پژوهش در سینما صورت پذیرفت. جالب آن بود که جملگیِ آنان اذعان‌ داشتند سینمای ایران به شدت از فقدان پژوهش در تولید غالب آثارش رنج می‌بَرد! و جالبتر آنکه پژوهش‌های مربوط به سینمای ایران نیز بسیار معدودند به‌گونه‌ای که در سال تحصیلی گذشته، کمتر از ۲۰ پایان‌نامه به پژوهش در خصوص سینمای ایران اختصاص یافته بودند و پژوهش¬های کاربردی نیز به‌رغم حمایت‌های مالی، در طول سال از این رقم تجاوز نمی‌کنند. این وضعیت بغرنج پژوهشی برای سینما به عنوان «هنر هفتم» که محل تلاقی تخصص‌ها و هنرهای مختلف است، نگران کننده است! خصوصا در کشوری با سابقه تمدنی در هنرهای پشتیبانِ سینما مانند ادبیات، معماری، موسیقی، نقاشی

با این وصف، یکی از دلایل سفارش انجام پیمایش ملی ذائقه سینمایی ایرانیان از سوی سازمان سینمایی، این بود که سینمای ایران به‌رغم شهرت جهانی‌اش، فاقد داده‌های منسجم و دقیقی در خصوص مخاطبان اصلی خویش است! و بدیهی است که این فقدان، امکانِ گفتمانی‌کردن مسئله مخاطب سینمای ایران را از آن سلب می‌نماید. از اینرو از طریق پژوهش ذائقه‌سنجی، مترصد فراهم‌نمودن داده‌های معتبر و در مقیاس ملی برای پژوهشگران سینما شدیم تا از رهگذر تحلیل داده‌ها، به شناخت دقیق‌تر مخاطبان سینمای ایران نائل آییم و انشالله با استمرار آن به صورت سالیانه، تغییرات ذائقه سینمایی ایرانیان در طول زمان نیز مورد کندوکاو قرار گیرد و در اختیار سینماگران و سیاستگذاران این حوزه راهبردی قرار گیرد.

به منظور اجتناب از نقطه ضعف اصلیِ سایر پیمایش‌ها که در نهایتِ امر، معمولاً به تولید یک سری داده‌های نسبتاً خام در قالب جداول، نمودار و آمار توصیفی بسنده می‌کنند، در این پژوهش داده‌های گردآوری شده را در معرضِ تحلیل و تفسیرهای متعددی قرار دادیم و علاوه بر سفارش نگارشِ چندین مقاله تحلیلی به پژوهشگران سینمایی، چند «کارگاه تحلیل یافته‌ها» نیز تمهید نمودیم.

باشد که این قبیل پژوهش‌ها، بتوانند سهم خویش را در شکوفایی و درخشش بیش از پیش سینمای ایران ایفاء نمایند.

خبر مرتبط: