روزی به همت و تلاش همه ی مردمی که جان عزیزانشان برایشان مهم بود، درب بخش ICU کووید۱۹ بسته شد... گرچه اگر دیوارها سخن میگفتند،

بی شک دیوارهای این بخش فریاد بر می آوردند از صحنه هایی که دیده بودند؛

از اشک های داغ دیدگان در فراق عزیزانشان و از خستگی کادر درمان که نایی دیگر نداشتند

داغ هایی که بر دل خانواده هایشان ماند تا ابد فراموش نشدنیست،

پس نمیتوان گفت با خوبی و خوشی تمام شد و درب بخش بسته شد، اما

میتوانست دوباره باز نشود... میتوانست دوباره خاطرات تلخش تکرار نشود...

اما نشد...

مسوول این نشدن ها همه ی کسانی هستند که فکر میکردند با سفر نرفتن زندگیشان پیش نمی رود،

با دور همی نگرفتن انگار زندگی نکرده اند،

با عروسی نگرفتن، فکر میکردند خوشبخت نمیشوند...

*مسوول تمام اشک هایی که در این بخش ریخته میشود انسان هایی هستند که وجدانشان خاموش است و انسانیت را در عمیق ترین گودال جهان چال کرده اند...*

التماس تفکر...