به گزارش روابط عمومی دانشکده توانبخشی؛ متن دل­نوشته به شرح زیر است:

دلنوشته ای از محمدرضا هادیان، برای آسمانی شدن هموطنانمان در سانحه سقوط هواپیمای اوکراینی
به نام آرامش دهنده مهربان و پناهگاه بی پناهان
بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران


بفرمایش عین القضات،
'کاش به یکباره نادان شدمی
هرچه می‌نویسم؛ پنداری دلم خوش نیست؛ و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم؛ یقین ندانم که نبشتنش بهتر است از نانبشتنش. چون در حرکت وسکون چیزی نویسم؛ رنجور شوم از آن به غایت! و چون در معاملت راه خدا چیزی نویسم؛ هم رنجور شوم .
* چون احوال عاشقان نویسم نشاید؛
چون احوال عاقلان نویسم؛ هم نشاید؛
و هرچه نویسم هم نشاید؛
و اگر هیچ ننویسم هم نشاید؛
و اگر گویم نشاید؛
و اگر خاموش گردم؛ هم نشاید؛
و اگر این واگویم نشاید و اگر وانگویم هم نشاید (عین القضات همدانی) '

همه ما عزاداریم، اندوهباریم
من، تو، ما، همگان
ایران عزادار است، غمبار است
من، تو، ما، نه راستیم نه چپیم، مائیم
ما برادریم که برادر از دست داده است
ما خواهریم که خواهر از دست داده است
ما پدریم که فرزند از دست داده است
ما مادریم که مادر از دست داده است
دوستیم که دوست از دست داده است
ما همکلاسیم که همکلاسی از دست داده است
من و تو، نه چپیم و نه راستیم
ما عزیز از دست داده ایم .
ما مجروحیم، خونینیم،
دست مان از تن جدا، تنمان تکه پاره
خدایا گوشتهایمان را آزمایش DNA باید بشناسد
کرکس ها هم در آسمان منتظرند
و باز هم به هم چنگ و دندان نشان می دهیم
آقای چپ، آقای راست،
آمریکا، انگلیس، روسیه، چین، دست از سرمان بردارید،
دست به تن مجروح، خونین و درد دارمان نزنید
برایمان پیام ندهید،
ما می‌خواهیم با هم و با تکه های دست و تکه های باقیمانده از جوانان مان تنها باشیم و عزا داری کنیم،
دست از ما بردارید، ما هنوز همدیگر را داریم .
محمدرضا هادیان