مدینه غرق در شادی بود و ربیع الثانی غوطه ور در سروری وصف ناپذیر. آفتاب از همه سوی لحظه‌ها، طلوع می‌کرد تا زمانه به درک عمیق روشنایی برسد. ولایت سبز حضرت امیر(ع) بار دیگر در تبسم معصومانه طفلی، تجلی کرده بود و خنده‌های پی درپی "ابو محمد" تازه ترین شعر مولا را می‌سرود. جوّ مدینه، ابری ناپایدار بود و قلب ولایت به قرصی مهتاب شبهای شیدایی بود،"ابومحمد" می‌آمد تا هویت هول انگیز شب صفتان را روشن سازد. می‌آمد تا تردید در خاک خیال تاریخ ریشه ندوانَد که روشنی اولین اصلِ حقیقی زیستن است. "ابومحمد" می‌آمد تا "معتمدها" را به تماشای فروپاشی شیطان و عصیان دعوت کند. می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند، تا تمام سیاه چالها را در معرض تابش آفتاب سیمای خویش قرار دهد. امام حسن عسگری(ع) به نقلی در ربیع الثانی سال ۲۳۲ قمری در مدینه منوره متولد شد. نام شریف آن حضرت حسن و کنیه‌اش ابومحمد و القابش به صامت، رفیق، زکی، هادی و عسکری معروف بودند. پدر بزرگوارآن حضرت امام هادی (ع) و مادرش بانویی صالحه به نام سوسن یا حدیثه یا سلیل بود.  چون آن حضرت و پدر بزرگوارش امام هادی(ع) در سامرا در محله ‌عسگر سکونت داشتند، آن حضرت را عسگری می‌نامیدند. (عسگر یعنی لشکر و سپاه نظامی)
امام عسگری(ع) همراه پدرش امام هادی سختی های بسیاری را تحمل نمود و بیشتر دوران زندگی خود را در پایتخت عباسیان یعنی "سامرا" سپری کرد. امام حسن(ع) در حالی که ۲۲ سال سن داشت امامت را پس از پدرش بر عهده گرفت. امام هادی (ع) بارها بر امامت امام حسن (ع) پس از خودش تصریح فرموده بود، لذا پس از شهادت امام هادی(ع) تقریبا تمامی شیعیان ‪۱۲ امامی، امامت حضرت را پذیرفتند. در آن ایام که امام هادی(ع) را از مدینه به سامرا بردند تا تحت نظر حکمت عباسیان قرار گیرد، امام حسن عسگری (ع) را نیز به دستور متوکل عباسی به ‌سامرا انتقال دادند و بخش عمده عمر امام (ع) در پایتخت عباسیان در سکوت مرگبار حکومت آنان گذشت.
مدت کوتاه حیات امام حسن عسگری(ع) به سه دوره تقسیم می‌شود:
تا چهار سال و چند ماه امام (و به قولی تا ‪ ۱۳سالگی) از عمر شریفش در مدینه سپری شده، تا ‪۲۲ سالگی به اتفاق پدر بزرگوارش در سامرا می‌زیسته است و تا ۲۹ سالگی یعنی شش سال و اندی پس از رحلت امام دهم(ع) در سامرا ولایت بر امور و پیشوایی بر ستون را برعهده داشته است.
آنچه مهم است، توجه امام در فرصتهای مناسب به آینده درخشان و تابناک اسلام و امت اسلامی بود که توانست در سالهای رسالت خویش ویژگی‌های دولت حضرت مهدی (عج) را یادآور شوند و در این راه گامهای موثری چون پاسخ به مسائل علمی، رد شبهات، توجه به اصحاب، برحذر کردن آنان در همکاری با خلفا، تقویت و تحکیم مبانی امامت به صورت یک عقیده اسلامی، آماده کردن مردم برای غیبت امام مهدی(عج) و دعوت مردم به امامی که غایب خواهد بود، بردارند. ولادت با سعادت آن حضرت را باید نقطه عطفی در تاریخ تشیع دانست و اذعان داشت که این میلاد در آینده‌ای نه چندان دور تاریخ بشریت را دگرگون خواهد ساخت، چرا که فرزند برومندش روزی دادگستر جهان هستی خواهد شد.

احادیثی گوهربار از امام حسن عسگری(ع)

- تدبیر نیمی از زندگی است. (تحف العقول ، ص ۴۲۵)
- همنشینی با اهل دین، شرف دنیا و آخرت است. (تحف العقول ، ص ۴۲۰)
- هر که پدر و مادر را اندوهگین کند، آنان را ناسپاسی کرده است. (تحف العقول ، ص ۴۲۵)
- برای هر چیزی دلیلی باید، و دلیل خردمند تفکر است، و دلیل تفکر خاموشی. (تحف العقول ، ص ۴۰۶)
- چیزی نیست که چشمانت آن را بنگرد، مگر آن که در آن پند و اندرزی است. (بحارالانوار ، ج ۷۸، ص ۳۱۹)
- کم گویی، حکمت بزرگی است، بر شما باد به خموشی که آسایش نیکو و سبکباری و سبب تخفیف گناه است. (تحف العقول، ص ۴۱۴)
- به راستی که با ارزش ترین مردم کسی است که دنیا را برای خود مقامی نداند، بدانید بهای تن شما مردم ، جز بهشت نیست، آن را جز بدان مفروشید  (تحف العقول ، ص ۴۱۰)
- بهترین چیزی که به وسیله آن بنده به خداوند تقرب می جوید، بعد از شناختن او ، نماز و نیکی به پدر و مادر و ترک حسد و خودبینی و به خود بالیدن است . (تحف العقول ، ص ۴۱۲)
- به راستی که با ارزش ترین مردم کسی است که دنیا را برای خود مقامی نداند، بدانید بهای تن شما مردم، جز بهشت نیست، آن را جز بدان مفروشید. (تحف العقول ، ص ۴۱۰)

گردآوری و تنظیم: محبوبه بهلولی
منابع: سایت حوزه و تبیان