پژوهش حاضر با هدف تاثیر آموزش مثبت اندیشی بر رابطه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم ناحیه ۲ شیراز با والدین آنها در سال تحصیلی انجام گرفت. پژوهش با روش آزمایشی و طرح تحقیق آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، عبارت بود از دانش آموزان دختر مقطع دوم متوسطه ناحیه ۲ شیراز که در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ مشغول به تحصیل بودند. ابتدا به روش تصادفی خوشه ای یک مدرسه دخترانه مقطع متوسطه دوم در ناحیه ۲ شهرستان شیراز انتخاب شد و به صورت تصادفی تعدادی دانش آموز انتخاب شد. سپس این دانش آموزان به صورت تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش قرار گرفتند.ابزار اندازه گیری پژوهش پرسشنامه رابطه ولی – فرزندی فاین بود و آموزش مثبت اندیشی نیز طی ۸ جلسه به افراد نمونه آموزش داده شد. نتایج حاصل از پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های مثبت اندیشی عاطفه مثبت فرزند به پدر را به طور معنی داری افزایش می دهد. همچنین آموزش مهارت های مثبت اندیشی، آمیزش پدرانه، گفت و شنود(پدر) و عاطفه مثبت مادر را به طور معنی داری افزایش می‌دهد. بر اساس دیگر نتایج آموزش مهارت های مثبت اندیشی خشم(پدر) را به طور معنی داری کاهش می دهد. همچنین دیگر نتایج حاکی از آن بود که آموزش مهارت های مثبت اندیشی آزردگی مادر را به طور معنی داری کاهش نمی دهد.

کلید واژگان: آموزش مثبت اندیشی، رابطه ولی-فرزند، دانش آموزان دختر.

---

نگارنده: مریم پورطالب
استاد راهنما: دکتر علی کامکار
استاد مشاور: دکتر کورش بنی هاشمیان
استاد داور: دکتر صدراله خسروی