پارکینسون یکی از شایع ترین بیماری های نورودجنراتیو (تخریب کننده سیستم عصبی) در میان افراد مسن محسوب می شود که منجر به اختلالات حرکتی و نهایتا مرگ می شود. اگرچه عوامل مختلفی می تواند در بروز این بیماری موثر باشد اما مطالعات نشان داده اند که مهمترین عامل بروز بیماری پارکینسون تجمع خودبخودی پروتئین های آلفا سی نوکلئین و تبدیل آنها به ساختار های فیبریلی و الیگومری است که می توانند باعث تخریب نورون های تولید کننده دوپامین شوند؛ بنابراین ممانعت از تجمع خودبخودی پروتئین های آلفا سی نوکلئین می تواند مهم ترین استراتژی جهت پیشگیری و یا درمان این بیماری باشد.

تاکنون ترکیبات و داروهای زیادی جهت مهار این فرایند پیشنهاد شده اما هیچکدام از آنها نتوانسته اند در درمان بیماری پارکینسون موثر باشند.

امروزه دانشمندان براین باورند که نانوذرات می توانند کاندیدای مناسبی جهت درمان این بیماری باشد و لذا در سال های اخیر مسیر علم در جهت استفاده از نانوذرات جهت مهار فیبریلاسیون پروتئین آلفا سی نوکلئین چرخش یافته است.

یکی از مهم ترین دلایل شکست در مهار این فرایند، عدم شناخت دقیق مکانیسم اثر نانوذرات برفرایند فیبریلاسیون پروتئین آلفا سی نوکلئین می‌باشد؛ بنابراین تعیین مکانیسم اثر نانوذرات بر فرایند فیبریلاسیون و مشخص کردن نوع و چگونگی برهمکنش نانوذرات با پروتئین آلفا سی نوکلئین می تواند مهم ترین راهکار جهت حل این معما باشد.

اخیرا جمعی از محققان ایرانی به بررسی مکانیسم اثر نانوذرات بر فرایند فیبریلاسیون پروتئین آلفا سی نوکلئین پرداختند. آنها در این مطالعه نشان دادند که به دلیل وفور اسید آمینه های باردار در ساختار پروتئین آلفا سی نوکلئین، نانوذرات باردار کاندیدای مناسبی جهت مهار فرایند فیبریلاسیون این پروتئین می باشند. به طوریکه صفحات گرافن و نانوذرات اسپایون دارای بارهای مثبت و منفی بیشترین اثر مهاری را بر فرایند فیبریلاسیون اعمال کردند.

این نانوذرات علاوه برممانعت از فرایند فیبریلاسیون، فیبریل های از پیش تشکیل شده را نیز تخریب نموده و یا منجر به ایجاد الیگومرهای بی اثر شدند. نانوذرات باردار در ابتدا از طریق نیروی الکترواستاتیک به منومرهای پروتئین آلفا سی نوکلئین نزدیک شده و سپس این اتصال از طریق برهمکنش‌های هیدروفوب مستحکم می شود.

طی اتصال نانوذره به پروتئین، نواحی از پروتئین که فرایند تجمع خودبخودی را شروع می‌کنند بلاک می شود.

این یافته علمی، گامی مهم در زمینه طراحی نانوذرات موثر در درمان بیماری پارکینسون توصیف شده است.

انتهای پیام