.

دراین پیام آمده است ؛ ایرانیان را می توان یکی از غنی ترین ملت های جهان دانست، نه از این بابت که مرزپرگوهرو سرزمین حاصلخیز و زرخیز ایران، از منابع کم مانند و بی نظیر طبیعی سرشار است  بلکه از آن رو که ایرانیان حافظ، نگهبان و میراث داریکی از غنی ترین فرهنگ های جهان به شمار می آیند. چنین غنا و ثروت پایداری است که موجب می شود در عبور از همه دوره های سخت تاریخی و با وجود همه دشواری های آن ، فرهنگ و هویت ایرانی پایدار و جاودان چون خورشیدی بر فراز آسمان تمدن های انسانی بدرخشد و بسان درختی بی خزان و سبز چون سروی بی مثال قد برافرازد و به جهان امید رویش دوباره بخشد.
میراث فرهنگی ایرانطلایه دار اندیشه، صلح، دوستی، مدارا، آشتی، خشونت گریزی، و نوع دوستی در جهان بوده و در هر سده و دهه ای از تاریخ طولانی و دراز دامن جهان، اندیشه ای کم نظیر و تابناک را در آثار شاعران، فیلسوفان،  اندیشمندان و هنرمندان بزرگ خود به همه جای جهان گسترانده است. بی راه نیست اگر فرهنگ، زبان، آیین و هنر ایرانی را  آیینه ای از صلح و اندیشه دانسته و آن را در طی تاریخ مروج مدارا و دوستی در جهان بشماریم. زبان فارسی که بالندگی آن حاصل مشارکت همه اقوام ایرانی در طی تاریخ بوده است، پل اندیشه  و وحدت اقوام و ملل بوده و بذر اندیشه و خرد را بر خاک بسیاری از سرزمین های جهان پاشیده است. چنین سرزمینیاست که از دامن آن حافط، فردوسی، مولانا، عطار ، سهروردی، ابن سینا، سعدی، بی دل، نظامی و غیره   برخاسته اند و دامن اندیشه را تا دورترین نقاط جهان گسترده اند. به دیگر سخن، میراث فرهنگی ما از مرزها و گستره های خاکی عبور کرده و با اندیشه ای ناب که معنا و معنویت را بارور می سازد، فاتح قلب های جهانیان در همه تاریخ و جغرافیای زمین بوده است. اندیشمندان بزرگ جهان خیره به آسمان فرهنگ و تمدن ایران، از جایگاه سترگ متفکران بزرگ این سرزمین چون حافظ و مولانا سخن گفته و آن را ستوده اند. بی شک یکی از شاهراه های فکر و فرهنگ راهی است که فرهنگ و تمدن ایرانی در تاریخ جهان گشوده، راهی که مقصد آن معنویت، آزاداگی و صلح و دوستی بوده است.
راه پرشکوه و تابناک  آینده سرزمین عزیزمان ایران راهی جدا از میراث فرهنگی گرانسنگ و گرانبهای آن نیست، میراثی که حاصل تعامل سازنده انسان با طبیعت و  تاریخ بوده است. در چنین سرزمینی که در آن همبستگی ملی و تنوع فرهنگی و زیستی چون جانی به هم آمیخته و همزادانی بی گسست بوده اند، توسعه پایدار از طریق حفظ، احیا و شناخت میراث فرهنگی ایران ممکن خواهد بود و به این منظور بررسی جایگاه میراث فرهنگی در مسیر توسعه پایدار کشور عزیزمان و راه های حفظ و شناخت و معرفی آن می باید به یکی از مهمترین موضوعات مجامع و مراکز دانشگاهی و پژوهشگاهی کشور تبدیل شود. بر این مبنا یکی از مهمترین وظایف علوم انسانی در ایران را به ویژه در رشته های علوم انسانی مرتبط با میراث فرهنگی چون مردم شناسی، جامعه شناسی، باستان شناسی، گردشگری، زبان شناسی، معماری، مرمت و غیره می باید تلاش در بررسی جایگاه علمی میراث فرهنگی و نقش آن درشکل بخشی به توسعه پایدار دانست  و بررسی علمی چالش های موجود در برابر آن را یک رویکرد عمده و اصلی تعریف کرد.
از این رو پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری کشور ضمن اعلام حمایت و تشکر از مراکز دانشگاهی و پژوهشگاهی به ویژه دانشگاه مازندران که در برگزاری همایش یاد شده مشارکت داشته اند، امیدوار است هم اندیشی اندیشمندان، استادان و محققان کشور در این همایش به سهم خویش قدمی مهم در شناخت میراث فرهنگی ایران و جایگاه برجسته آن در توسعه کشور  بوده و راه را برای شناخت چالش های موجود در مسیر توسعه پایدار به کمک میراث فرهنگی غنی ایران باز نماید.